Ann David

Ik denk dat ik dat zelf was, maar misschien ben ik vergeten dat een leerkracht op de lagere school dat werk deed of dat 1 van mijn ouders een duwtje gaf. In elk geval lees ik boeken sedert ik leerde lezen op school.

Niks guilty aan, maar als ik goed begrijp wat je bedoelt, dan zou ik zeggen lesbische detectives waarbij de romance spannender is dan de misdaad. Gelukkig, want ik vind detectives eigenlijk een beetje akelig en zal ze niet zo snel lezen.

Ik heb niets met laatste avondmalen. Bovendien zijn een aantal van mijn lievelingsauteurs reeds gestorven. De anderen hoeven geen verplichtingen te voelen om in groep met mij te dineren.

Wat ik een ware belevenis vond was als volwassene Door en Nik van Doornik, een boek dat ik als kind las, te herlezen. Ik herlees niet zo snel, in 50 jaar lezen las ik verder enkel "Hermetisch Zwart" van Yourcenar en "Honderd jaar eenzaamheid" van Marquez twee maal. Misschien wil ik ooit een boek herlezen dat heel belangrijk voor me was als ik een heel jonge vrouw was: "De Schaamte Voorbij" van Meulenbelt.

Met velen.

Ik geef zelden boeken cadeau.

Dat kan op diverse manieren. Ik heb diverse papiertjes met titels op, omdat iemand er iets over zei of omdat ik er iets over las of omdat ik het zag in de boekhandel, maar niet kocht, enzovoort. Die papiertjes worden geraadpleegd. Of ik loop thuis het boekenrek af. Of we waren op reis en ik lees iets over dat land of een boek van een auteur van dat land, er zijn vele manieren om een volgend boek te vinden, thuis of elders en het is altijd een beetje spannend en heel aangenaam.

Boek per boek

Stop ik

leven (ezelsoren, aantekeningen, ...)