Het meest aangrijpende boek ooit geschreven ;-)

Ik las de afgelopen dagen A little life van Hanya Yanagihara. Het boek is niet heel recent. Het dateert van 2015 en werd zeker en vast opgemerkt in boekenland (Shortlisted for the Man Booker Prize 2015. Shortlisted for the Baileys Prize for Womens Fiction 2016. Finalist for the National Book Awards 2015.) Het is een boek dat ik zelf gemist heb al die tijd, gemist in de zin van "ik heb het niet opgemerkt" maar ook gemist in de zin van .... hoe lang is dat nu geleden, dat ik nog zoiets las, geen 4 of 5 sterren, neen, een absolute 10 sterren, die ik hier voor jullie wil beschrijven zonder daarom te willen overtuigen, dat doet het boek zelf genoeg. Het boek is eigenlijk een klassieke coming of age waarin het verhaal geschilderd wordt van vier vrienden van in hun studententijd tot op latere leeftijd en voor de meesten tot hun dood. Ik schrijf met opzet schilderen en niet vertellen omdat Yanagihara een taal gebruikt die tegelijk erg realistisch en pijnlijk, rauw en hard is, en toch ook meandert, verhaalt, taferelen voor je ogen tovert die je sowieso meesleuren in de ervaringen van deze vrienden. Er werd al erg veel geschreven over de thema's van het boek en of die al dan niet te veel in de verf worden gezet. Ik wil dat naast me laten liggen. Dit is een boek over het leven waarin de verteller in het hoofd van de personages kruipt op een manier die ik nog niet vaak meemaakte. Het grootste deel van het verhaal kijken we door de ogen van Jude maar af en toe wordt op betekenisvolle en goedgekozen momenten het verhaalperspectief gewisseld. We leren niet alleen de personages kennen en geleidelijk aan de geheimen die Jude met zich meedraagt, we worstelen als lezer mee met Jude en zijn vrienden in het omgaan met het leven. Kan je na een trauma nog een normaal leven opbouwen? Mag je van je vrienden hulp verwachten en in hoeverre wel? Waar vervaagt de grens tussen vriendschap en liefde? Wat is in godsnaam een evenwichtige relatie, bestaat die eigenlijk wel? Zijn er dingen in een partnerrelatie die je samen kan afspreken en allebei akkoord mee gaan die toch nog fout zijn in de ogen van de buitenwereld en wat staat je dan te doen? Hoeveel tijd kan je iemand geven zonder over je eigen grenzen te gaan? Welke behoeftes hebben wij mensen en hoe helpen wij elkaar die te vervullen? Is afhankelijkheid des levens of per definitie fout? ... Ik kan zo nog wel even doorgaan maar je begrijpt dat de worsteling met ethiek en wat een goed leven hoort te zijn voor mij deel uitmaakt van de grootsheid en diepmenselijkheid van dit boek. Nergens wordt Yanagihara sentimenteel in de pejoratieve betekenis van het woord. Haar werk is eerder naturalistisch. Door de diepgaande wijze waarop de personages worden uitgewerkt ontstaat een echte band tussen de lezer en het verhaal. Dit is een boek dat je tegelijk niet weg kan leggen, maar toch af en toe moet pauzeren. Het is een boek waarin je menige tranen laat, maar even vaak witheet van woede wordt. Het is een boek dat confronteert, dat snijdt, dat heel erg diep aanraakt. Het is tout court een boek dat je MOET lezen.