Wachten op de redding

Wachten op een ambulance is een van de meest duale dingen die er is. Het is angstaanjagend, beklemmend enerzijds, want als je een ambulance nodig hebt dan weet je dat er iets ernstig is gebeurd, maar anderzijds is het ook hoopvol. Weten dat een ambulance onderweg is, is weten - of op z’n minst hopen - dat het allemaal goed gaat komen. 


De bundel kortverhalen van Johan Harstad is op dezelfde manier duaal. Hij wordt bevolkt door een resem personages die schrijnend eenzaam, neurotisch, afschuwelijk ongelukkig of depressief zijn en tegelijkertijd geeft het boek je het idee dat de personages stuk voor stuk gered kunnen worden als ze maar volhouden. Al in het eerste verhaal van de bundel wordt dat het mantra: hou vol, fluisteren de personages elkaar toe, hou vol. 
De personages uit de verhalen staan niet volledig los van elkaar, maar “schampen” elkaar zoals Harstad het zelf benoemt in zijn nawoord. Ze ontmoeten elkaar rakelings. Ook de zinnen schampen elkaar, ze lijken geschreven te zijn in één dwangmatige ruk, ze schuren elkaar, lopen in elkaar over als een koortsdroom die ervoor zorgt dat je niet kan stoppen met lezen. 


Ambulance is een gevoelige, hartverscheurende verzameling van verhalen die ik opnieuw en opnieuw zou willen lezen om er steeds nieuwe dingen in te ontdekken. De verhalen sijpelen in je binnen, het lezen van deze verhalen is zoals vlak onder de oppervlakte zwemmen en niet scherp zien wat er zich boven je bevindt, maar wel weten dat als je weer boven komt je uiteindelijk weer naar adem kan happen.

Johan Harstad is een fenomenale schrijver, met een geweldig inzicht in menselijkheid, eenzaamheid en liefde. Ambulance is een boek dat je zal verwarmen en niet meer los zal laten.