Niet te vertrouwen

1. De review

Het is merkwaardig hoe fictie te werk gaat. Als lezer weet je dat het verhaal niet echt is, maar binnen de logica van het verhaal zélf is er nog steeds een eigen hiërarchisch werkelijkheidsstelsel, met dingen die volgens het verhaal wel echt zijn, en dingen die niet echt zijn.

Dit boek bevat veel dingen die niet echt zijn. Een man die konijnen van kleur verwisselt, zoals op de achterkant van de intrigerende cover te zien is. Babyhersenen in het lichaam van een vrouw; een vrouw die trouwens dood was, maar terug tot leven gewekt is. Vanuit ons eigen perspectief kan dit niet. Maar binnen de context van het verhaal is dit wel echt. Of is dat zo?

Gray speelt op een erg leuke manier met conventies in deze roman, waarbij je je op het begin én het einde afvraagt wat nu echt is en wat niet, en tussendoor ononderbroken op het verkeerde been gezet wordt. Of niet? Ik weet het nog steeds niet zeker. Als er al zekerheden zijn.

Wie vertelt? Wat? Waar? Wanneer? Dat zijn de belangrijke vragen in dit boek die, nogmaals, pas expliciet naar boven komen aan het begin en het einde van dit boek, alles daartussen - dat trouwens fantastisch in elkaar zit qua structuur - is stabiel, geloofwaardig. Of toch niet?

Even tussendoor: Gray wordt tot het postmodernisme gerekend, dat verklaart de erg amusante instabiele touch in dit boek.

Ik hou van het postmodernisme. Het heeft ook nooit officieel bestaan, dat is het hele punt, alle filosofen en schrijvers die we achteraf - en reeds in hun tijd - postmodernist noemden, verwierpen, als de postmodernisten die ze waren, zulke essentialiserende benamingen. Ik hou van het postmodernisme. Ik hou van dit boek.

2. Omtrent De review

Alles wat hierboven staat is simpelweg verkeerd. Ik zou het willen verbranden, maar dat kan niet, want alles is digitaal tegenwoordig.

De auteur van de review doet alsof hij het een leuk boek vindt. Dat is niet zo. Ik heb Diallo goed gekend. Diallo verachtte het postmodernisme. Het postmodernisme duwde Diallo in een diep, diep gat van betekenisloosheid. Het was de existentialist Camus die hem voor het eerst deed struikelen, waarna Foucault - postmodernist bij uitstek! - Diallo, die al verzwakt was door de tackle van Camus, een flinke duw gaf, vergezeld door Butler en, in mindere mate, Mouffe. Gray was als een extra magneetje dat Diallo dieper het postmoderne gat in trok.

Deze review is een kind van zijn tijd. Diallo wilde slim doen. Diallo zocht een identiteit. De wereld was instabiel, dus in functie van coherentie maakte Diallo zijn denkbeelden eveneens instabiel, of dat probeerde hij toch. Maar kan een postmodernist ooit volledig zichzelf zijn? Kan een instabiel denken ooit volledig stabiel instabiel zijn?

Neen! Stabiele instabiliteit, welk een contradictio in terminis zou dat zijn?!

Diallo wist dit. Diep vanbinnen verachtte Diallo dit boek. Hij durfde het echter niet zeggen. Over de film heeft Diallo het ook niet, want die vond hij niet leuk. Die vond hij afschuwelijk, hoeveel hij tijdens zijn leven constant - ik kende Diallo heel goed, dus ik heb het vaak mogen horen - ook alle kwaliteiten van Lanthimos' "magnum opus", zoals hij het noemde, prees, dat was voor hij Bugonia zag, op 16 oktober 2025, waarna hij het constant over die film had. "Maar Poor Things was ook", ik hoor het hem nog zo zeggen, en dan pauzeerde hij even, "erg goed. Het is zo... postmodernistisch, ik hou van het postmodernisme!"

Lege woorden!
Geloof niets, beste lezer!

3. Omtrent Omtrent De review

Alles en niets van wat hierboven staat is waar.
Lees dit boek.