Theater, poëzie of proza?

In Brandingen beschrijft Paul Verrept het leven van een man en een vrouw zonder naam, een koppel dat in een huis in de duinen woont, met zicht op zee. Ze lijken allebei gelukkig met hun leven en met elkaar. Tot een gebeurtenis hun rustig voortkabbelende leventje verstoort en hen confronteert met de wrange bitterheid van het bestaan. De harde realiteit uit het journaal wordt plots heel concreet en zet het knusse leven van de man en de vrouw op zijn kop. En niets zal achteraf nog hetzelfde zijn.

Want de man en de vrouw reageren totaal tegengesteld op de gebeurtenis. De man sluit zijn ogen voor de vluchtelingenproblematiek, hij wil doen alsof die niet bestaat en zo vermijden dat de lijken op het strand een invloed zouden hebben op zijn leven. Maar het is al te laat, want de vrouw voelt zich wél betrokken en zelfs schuldig.

De helft van het verhaal wordt door de ogen van de vrouw geschreven (De Vloed), de andere helft vanuit het standpunt van de man (De Vlucht). Het is duidelijk dat ze niet (of toch niet meer op dezelfde manier) samen verder kunnen, het voorval is tussen hen in komen te staan.

Paul Verrept legt bondig bloot wat er al jaren aan de hand is met vluchtelingen die in gammele bootjes de zee oversteken. Aan de hand van de uiteenlopende reacties van de man en de vrouw beschrijft hij hoe er twee kanten zijn aan het verhaal. Je hebt zij die wegkijken (en dat is de makkelijkste reactie als iets ons prettige leven verstoort) en zij die niet machteloos willen blijven toekijken en er zich op zijn minst slecht bij voelen.

Paul Verrept schreef al veel kinderboeken en dat is ook te merken aan de stijl in Brandingen. Hij gebruikt korte, gestileerde en zakelijke zinnen, weinig bijvoeglijke naamwoorden. Een eenvoudige stijl die echter wel in schril contrast staat met de complexe drama’s die worden beschreven.

Brandingen is een dun boekje dat balanceert op de rand van proza en poëzie.

Een knap debuut dat werd genomineerd voor de Bronzen Uil 2022.