Tussen eb en vloed

De beklijvende novelle Brandingen van Paul Verrept staat terecht op de shortlist van De Bronzen Uil. Brandingen is een pijnlijk en ragfijn portret van een relatie. Gehavend door de actualiteiten die we in het alledaagse leven liever negeren, beweegt ze richtingloos naar een nieuw leven waar niets meer is zoals het was.

Een vrouw en een man leven in een huis op een duin met zicht op de zee. Hun leven lijkt perfect harmonieus tot de ochtend waarop er lichamen aanspoelen op de kust. Hun veilige wereld verdwijnt, beminnen wordt ontwijken, en de zee brengt hen naar een wereld die ze nooit in het echt hadden gezien. Gescheiden zoeken ze wanhopig naar de herinneringen aan hoe het ooit was, naar wat hen bindt, naar een spoortje hoop aan de horizon.

Brandingen bundelt twee teksten, De vloed en De vlucht. Aangespoelde vluchtelingen – vijf lichamen, dan een kind - zorgen voor een keerpunt in de relatie tussen de vrouw en de man. Zij wil gaan kijken; hij wil wegkijken. Hun samenzijn blijkt niet meer mogelijk. In het eerste deel, De vloed, vertelt de vrouw haar verhaal, maar ook het verhaal van de man. De vlucht beschrijft de gebeurtenissen door de ogen van de man.

“Tussen eb en vloed is er een moment, het duurt maar zeer kort, een fractie van een seconde waarin de zee stilstaat. Daar, in dat moment, is het beslist.”

Het is een heel actueel verhaal dat je niet loslaat, geschreven in een zakelijke vertelstijl in korte alinea’s met korte zinnen en veel witregels. Een stijl in sterk contrast met het grootse drama dat zich ontrolt. Verrept vermengt een actueel gegeven met de golfslag van een relatie. Knap.