Pelgrimstocht om niet snel te vergeten

Vooraleer De Camino te gaan schrijven, haar vierde thriller, heeft Anya Niewierra eerst ruim twee jaar research gedaan. Niet alleen heeft ze zich gebogen over het thema chocolade; ze heeft zich vooral grondig verdiept in het conflict in het voormalige Joegoslavië en de vreselijke oorlog in Bosnië.

Lotte Bonnet is chocolatier, ze woont met haar man Emil - een gewezen vluchteling uit Bosnië - en de twee zoons in Zuid-Limburg. Aan hun geluk komt abrupt een einde, wanneer Emil uit het leven stapt tijdens zijn wandeltocht van de Camino. Een donderslag bij heldere hemel, waarvan Lotte niet zomaar herstelt. Tot overmaat van ramp stelt ze vast dat haar brave echtgenoot zaliger een persoonsverwisseling op zijn geweten had. In de hoop de waarheid te achterhalen over zijn verleden, gaat Lotte exact dezelfde route lopen als die van Emil. Het gevaar loert achter elke hoek; dat zal ze meermaals mogen ervaren.

“Het voelde alsof iemand de ketens van verdriet rond mijn enkels had losgemaakt en ik weer vrij door het leven kon rennen.”

In de haar typisch keurige en toegankelijke schrijftaal en beeldende stijl, stuurt de schrijfster haar lezers op reis naar la douce France. Zo zoet is het ginds echter niet, zeker niet tijdens de vermoeiende expeditie die de Camino wel is. Het verhaal is samengesteld uit een kundig opgebouwde constructie, waarin een stuk gruwelijke en complexe geschiedenis van het oude Joegoslavië een primordiale rol speelt. Inclusief de politieke kwesties in dat verband.
Door de ogen van Lotte, de belangrijkste ik-verteller, stap je mee door een stuk van Frankrijk. Filmisch in beeld gebracht, trouwens. Het is niet uitsluitend een ontdekkingsreis, op zoek naar het waarom van de zelfmoord van haar echtgenoot, het is evenzo een snoeiharde confrontatie met zichzelf.
Door middel van elf cursief gedrukte brieven beleef je het afgrijselijke verleden ginds. Je wordt geconfronteerd met de genocide, neergezet op een indrukwekkende wijze.

“Zo meteen val ik aan op een reep papperige chocola en bij het volgende dorp vul ik mijn twee waterflessen bij. Vanwege de hitte drink ik meer dan anders.
‘Wat wij door eigen schuld lijden, moeten wij met gelatenheid dragen’, las ik daarstraks op een donkergroene schutting.”

Niewierra heeft deze Camino eveneens gelopen. Als een onvervalste insider weet ze wat voor een belevenis dit is; of hoe fysisch en psychisch belastend deze onderneming kan zijn. Dit alles doet ze knap uit de doeken.
De voornaamste personages verliest ze geen moment uit het oog; deze karakters krijgen de vereiste uitdieping mee.
Probleemloos kruipt de auteur onder de huid van Lotte, maar even geriefelijk gedraagt ze zich als Emil; een man die heel wat op zijn geweten heeft.
De echte spanning komt slechts langzaam op gang, die is veelal van onderliggende aard.

Het boek is een psychologische misdaadroman, voorzien van een stevige portie historische achtergrond.
Deze Camino is een pelgrimstocht om niet zo snel te vergeten.