Misdaad in Oxford

'Tot een uur voor zijn dood was Daniël Bernaert er nog van overtuigd dat hij later, wanneer hij oud was, een zorgeloos en vooral rustig leven zou leiden. Niet dat hij veel te klagen had, vond hij zelf. Zijn gezondheid was prima, hij werd gerespecteerd in de kringen die er voor hem deden, hij woonde in zijn eigen flat aan de Britselei en had een meer dan behoorlijk inkomen. Hij mocht het mooiste vak ter wereld geven aan - meestal - geïnteresseerde jonge mensen. De afwezigheid van zijn eerste grote liefde was een leegte die hij altijd zal blijven voelen, maar gelukkig was er die andere grote liefde: het bestuderen van middeleeuwse manuscripten. Hij kreeg er nooit genoeg van, zelfs al ging het, zoals nu, om een zeventiende-eeuwse kopie van een bestiarium, een manuscript dat hij sinds eergisteren in bruikleen had van het museum Plantin-Moretus.

Bernaert slikte bij de gedachte aan zijn eigen manuscript. Als deze kopie al zo kostbaar was, wat zou dat geven als bekend werd wat hij ontdekt had? Het zou wereldnieuws zijn, en terecht. Academici zouden het nauwelijks kunnen geloven. Hij maakte met zijn loep een wijde boog over de prachtig versierde letters en bleef hangen bij de afbeelding van een manticore. Een monster zo groot als een forse leeuw, met een ruige, rode vacht eb blauwe ogen. Het gezicht en de oren waren menselijk, maar de bek ontblootte drie rijen tanden. Het gedrocht had dodelijke stekels op zijn kop en staart. Zijn stem daarentegen, las Bernaert, was misleidend aangenaam, alsof tegelijk een panfluit en een trompet werden bespeeld. Zijn lievelingskostje? Mensenvlees. Daniël glimlachte, rekte zich uit. Een zorgeloos en rustig bestaan, ja, dat kon hem wel bekoren... Hij boog zich opnieuw over het manuscript. Sloeg met gehandschoende vingers voorzichtig de pagina's om en las de zinnen, die hij met prevelende lippen in het Nederlands vertaalde...

Bernaert was zo geboeid dat hij, toen hij de zoemer van de buitendeur hoorde, eerst niet wilde reageren. Maar de bel bleef zoemen als een lastige wesp en liep zuchtend naar de parlofoon. Hij schrok toen hij het gezicht op het schermpje zag. "Wat kom jij hier doen?"' (p7-8)

Liese Meerhout, de wat warrige en gevoelige commissaris van de Antwerpse moordbrigade, zit midden in het onderzoek naar de brute moord op een Afrikaans 'medium', wanneer haar vroegere vriend Simon vanuit Engeland contact met haar opneemt. Enkele dagen ervoor zou een Antwerpse studente verdronken zijn in Oxford. Zelfmoord was de conclusie van de Britse politie. Maar Simon heeft er een slecht gevoel bij. Zijn nieuwe vrouw, haar docente, omschrijft Mila als een vrolijke, zelfverzekerde en positief ingestelde jonge vrouw, die dolgelukkig was om een jaar in de stad van haar jeugd te mogen studeren. En daarbij: haar lichaam werd nooit teruggevonden.

Dan volgt de ontdekking van de moord op de bekende professor Bernaert en blijkt een kostbaar manuscript over middeleeuwse fabeldieren verdwenen te zijn. Al snel wijzen alle sporen naar Oxford. Liese volgt zoals altijd haar gevoel en steekt het Kanaal over op zoek naar het boek en de waarheid achter de zelfmoord van de studente.

Zoals vaker bij de detective-romans van Toni Coppers ligt de sleutel in het verleden, maar ook traditionele 'genezers', de farmaceutische industrie en moleculaire biologie, oude manuscripten, Harry Potter en vooral Oxford, het Oxford van chief inspector Endeavour 'Pagan' Morse, spelen hun rol.

De genezer is niet alleen spannend, vol mysterieuze plotwendingen, die een kwetsbare Liese Meerhout doet twijfelen en verder zoeken, het is ook het perfecte alibi voor Coppers om een ode te brengen aan de drinkende, aan klassieke muziek verslingerde, nukkige politie-inspecteur uit de pen van Colin Dexter. The head of the River, Folley Bridge, de Thames, The Randolph, Holywell Street, Broad Street, a pint bitter, The King(')s Arms, Turf Tavern, Balliol College, Sheldonian Theatre, The Radcliffe Camera,...alles ademt Morse: zijn pubs en pints, de studenten en hun professoren, de zandkleurige colleges, de boekenwinkels en bibliotheken. Maar ook commissaris Meerhout haar intuïtieve werkwijze, haar gevoeligheid en onzekerheden, de intrige en hoofdinspecteur Michel Masson, haar (ver)trouwste medespeurder, doen denken aan de hoofdinspecteur van Thames Valley.

Al meer dan tien jaar werkt Toni Coppers aan zijn succesvolle Meerhout-serie, waarvan elk boek perfect afzonderlijk gelezen kan worden. Zijn personages zijn doorleefd, niets menselijk is hun vreemd en zo staan ze zeer dicht bij de lezer. Zijn plots zijn ingenieus en goed doordacht en zijn stijl gevoelig en met momenten poëtisch. Verder grossiert Coppers graag uit zijn enorme kennis. Zoals in De vleermuismoorden, het leuke weetje over een de bibliotheek van het paleis Mafra. Sinds de opening in 1771, worden 's avonds de ramen geopend om er kleine vleermuizen binnen te laten, zodat ze tijdens de nacht op de kleine insecten kunnen jagen, die anders de boeken zouden beschadigen.