Als een moestuin poëtisch kan zijn

Voor de veertigjarige Kiek is haar werk op de tuinderij onlosmakelijk verbonden met haar leven. Samen met vrijwilligers kweekt ze groenten en gewassen en bewaakt ze het ecologisch evenwicht.

‘Zoals altijd aan de vooravond van de lente, zal ze dromen over wild kiemende zaden, kruidige grond, vergeten zaaibedden en te laat, altijd te laat, vergeten, dat ene ras, de aarde wacht niet maar dendert voort, bijbenen moet ze, te laat.’

Kiek staat met haar voeten in de aarde. In haar tuinderij, haar biologische moestuin. Het is haar levenswerk, haar adem, haar alles. Ze heeft haar tuin hartstochtelijk lief. Ze zoekt naar evenwicht en gaat mee met de seizoenen. Ze weet wat haar tuin nodig heeft. Ze weet hoe ze de gewassen die ze teelt het best kan laten groeien. Ze leeft haar tuin en alles wat ermee te maken heeft.

Kiek voelt misschien sympathie voor de haas die haar pad blijft kruisen. Ze probeert hem buiten haar domein te houden, het probleem aan te pakken, maar ze heeft nog een andere kat te geselen. Ze is ongeneeslijk ziek. Ze moet ophouden met struisvogelen en vooruit kijken. Je voelt Kiek evolueren.

Je leest dit boek vanuit Kiek, vanuit haar stagiaire Vicky, vanuit de haas of vanuit een ongrijpbare ik die in de toekomst lijkt te kunnen kijken. De ik heeft voor mij bijna iets goddelijks, iets ongrijpbaars.

Mariken Heitman vertelt een bijzonder verhaal dat raakt door de prachtige beschrijvingen, het woordgebruik en de sterke emoties (al worden die niet meteen benoemd). Het is niet makkelijk om dit boek te beschrijven net door haar unieke, eigen schrijfstijl. Ik was ook ongelooflijk onder de indruk van haar grote biologische kennis. Dat maakt het personage van Kiek nog intenser. Toen ik haar beschrijvingen van al die natuur las zag ik ze fotografisch voor me met een enorme precisie. Ik kon de natte aarde ruiken, hoorde de gewassen bijna groeien en voelde het slijk aan mijn laarzen zuigen. Sommige zinnen zijn pure poëzie.