Schoonheid gepuurd uit weemoed, stiltes en de grauwheid van het alledaagse bestaan
In De naam van de moeder keert Roberto Camurri terug naar Fabbrico. Het is het Noord-Italiaanse dorpje uit zijn debuut De menselijke maat, waar de schrijver geboren en getogen is. Zijn jongste boek is een familieroman en gaat over een moeizame vader-zoonrelatie in een moederloos gezin.
Een vader en een zoon worstelen met een gedeeld verlies. Een vrouw verdwijnt en laat haar man Ettore en haar pasgeboren zoontje Pietro achter. Over de reden waarom de vrouw de benen nam, blijft Camurri vaag. De auteur concentreert zich in eerste instantie op de vader, die ten opzichte van zijn zoon vooral zwijgt. Ettore en Pietro zijn ver van mekaar verwijderd én zijn op elkaar aangewezen. Vader en zoon ploeteren zwijgend voort. Dat het geen pretje is om zonder moeder op te groeien, illustreren scènes uit Pietro leven: de eerste verjaardag, de eerste kus, de eerste snuif cocaïne, de eerste seksuele ervaring en de geboorte van zijn eerste kind. In twaalf hoofdstukken schetst Camurri de tragiek van een jongen die zonder moeder opgroeit. In de stiltes en de kleinste gebaren nestelt zich het onuitgesproken verdriet. De verpletterende afwezigheid van de moeder is door en door aanwezig. De machteloosheid en verlatenheid worden opgeroepen in een melancholische taal, weemoed wordt gevangen in woorden. De naam van de moeder komen we op de laatste pagina te weten.
De naam van de moeder is een lineair verhaal over een vader, een zoon en een dominant afwezige moeder. Maar het gaat ook over de relaties tussen de generaties. Soms is er een tijdsprongetje en af en toe wisselt Camurri van perspectief. Na het boeiende De menselijke maat is ook De naam van de moeder opnieuw een aangrijpend boek. Roberto Camurri's tweede roman puurt schoonheid uit weemoed, stiltes en de grauwheid van het alledaagse bestaan.
