On se fatigue de la pitié quand la pitié est inutile

Ergens in een vergeten stad aan de rand van de woestijn, ontwaakt een man, helper van zieken, un vrai médecin. Vanaf die ochtend zal zijn wereld nooit meer dezelfde zijn. De ratten zijn naar boven gekomen, uit de riolen gekropen om te creperen, te sterven tussen de mensen. En met die ratten en hun vlooien komt de dood als nooit tevoren tevoorschijn. De poorten van zijn vergeten stad aan de rand van de woestijn worden gesloten, de mensen van de stad van de wereld uitgesloten, opgesloten. De Pest heerst en beheerst de inwoners. Zal ik de volgende zijn? Kan ik de dans ontspringen? Eerst proberen de mensen verder te leven. Ondanks hun isolement het niet op te geven. Maar de dokter weet beter. Weet dat hij moeilijk kan genezen, dat de dood hoort bij het leven. En toch met een groep lotgenoten, opgeslotenen, voert hij een onmogelijk gevecht, een gevecht tegen de pest.

Met De pest vertelt Camus ons zoveel, over het leven, over de dood, over het absurde van het zijn, over hoe nuttig en nutteloos medeleven kan zijn. En toen men Camus vroeg wie zijn favoriete opgeslotene was, met wie hij zichzelf het meest zou identificeren, dan was het niet de dokter, maar de in de stad verzeild geraakte journalist, hij die er alles aan doet om uit te kunnen breken.

Tussen De pest en de huidige coronacrisis zijn er weinig gelijkenissen. Covid-19 is gelukkig de pest niet. En de pest, de ratten en hun vlooien staan voor Camus symbool voor iets helemaal anders...Op einde volgen er woorden, pijnlijk en waar, over ratten die ooit terug uit hun riolen zullen kruipen, ons leven en onze vrijheid besluipend.