Er sidderde een zonnestraal

'Er draaft een hond door de straten en een jongen rent achter hem aan. Ze zijn met elkaar verbonden door een lang touw dat verstrikt raakt in de voeten van de voorbijgangers, die mopperen en boos worden, terwijl de jongen steeds maar "Sorry, sorry," mompelt en tussen het gesorry door "Stop!" en "Hier!" roept tegen de hond, en één keertje, pijnlijk genoeg, een onwillekeurige "Hu!". En de hond blijft maar hollen...

... Dit alles gebeurt op een ongelegen moment. De jongen, die Assaf heet, holt voort, maar zijn gedachten raken ver achter hem in de war. Hij wil ze uit zijn hoofd zetten, hij moet zich op de hond concentreren, maar de gedachten slepen achter hem aan als een sliert rammelende blikjes.'

Zo begint en eindigt de eerste pagina en de daarop volgenden blijft Assaf radeloos de hond volgen in de hoop de eigenaar op te sporen. Zo komt hij terecht op een grote binnenplaats met tussen de fruitbomen een 'gebouw van natuursteen, rond, groot en lomp'. Wat volgt is een onwaarschijnlijke belevenis.

De stem van Tamar verdwaalt in de nauwe stegen, klinkt op de pleintjes van Jeruzalem. Een Jeruzalem waar toeristen en bedevaarders enkel het idyllische van willen zien, maar dat achter de schermen bikkelhard en gemeen is. Een wereld van straatartiesten en zakkenrollers, orthodoxe mensenmenners, verslaafden en engelenstemmen.

De stem van Tamar, een verhaal van ontluikende liefde en broederschap, van kinderen door hun ouders vergeten. David Grossman vertelt het met zo'n gemak en verbeeldingskracht, verbergt hier en daar een diamant van een verhaal en voert je onder hoogspanning naar zijn climax. En wat nooit meer loslaat is de vaak ongeziene en misbegrepen moed van jonge mensen.

'Grossman zinnen zijn helder en beeldend, ze vloeien als bronwater. Laag na laag, omzichtig maar doelgericht, pellen ze het pantser van een personage - tot de essentie bloot komt te liggen.' De Standaard der Letteren.

'Grossman heeft onvergetelijke figuren gecreëerd. Tamar overtreft hen allen.' Ha'aretz.