De verwarde cavia - Paulien Cornelisse

Mijn 3 fases bij het lezen van De verwarde cavia van Paulien Cornelisse:
Verwarring: Euh, gaat dit boek nu écht over een cavia (‘Caaf’) die voor de rest volledig menselijk blijkt te zijn? Één die op de communicatieafdeling van een bedrijf werkt, goede en minder goede banden heeft met bepaalde collega’s, graag koffie drinkt, zich op het werk bezig houdt met het sorteren van post-its en punaises en googelen van enge ziektes, enz... Really?

Aanvaarding: Ja, dit boek gaat over een cavia (‘Caaf’) die dat allemaal doet.

Acceptatie: Heel veel gebeurt er niet in dit boek. De zinnen zijn kort, de hoofdstukken nog korter. Maar tijdens het lezen ontlokten de conversaties alleszins meermaals een glimlach: ‘Hebt u verder nog ergens last van?’ ‘Nou ja, last’ zei Cavia. ‘Ik heb dus wel eens een beetje last van constipatie.’ ‘Cónstipatie of óbstipatie?’ vroeg de verpleegkundige. ’Wat is het verschil?’‘Obstipatie is harde poep.’ ‘O. Dan heb ik obstipatie,’ zei Cavia. ‘Ob… sti… pa… tie…’ De verpleegkundige praatte mee met wat ze opschreef. ‘Maar wat is danconstipatie?’ vroeg Cavia. ‘Puur uit interesse, hoor.’ De verpleegkundige zei opgeruimd: ‘O, constipatie gebruiken we helemaal niet meer!’ Waarna dat onderwerp afgesloten is en het weer over iets anders gaat 😊
Of nog: 'Juist, dacht Cavia. Juist. Dat was nou nog eens een nacht geweest waarover ze kon denken: juist.' Ik ben fan!