Gelezen: Dikke Freddy in het zilver
Ik begrijp niet hoe het is kunnen gebeuren, maar ik heb nu pas Dikke Freddy leren kennen. Na meer dan 25 jaar. Niet te vatten, niet te snappen, maar het is zo. Ik leg er mij bij neer, ik kan niet anders.
Ik heb het verzamelboek Dikke Freddy in het zilver gelezen, een bundeling van zogenaamde brieven die Dikke Freddy tussen 1993 en 2018 geschreven heeft aan talloze hooggeplaatste personen in ons land. Dikke Freddy is een fictieve figuur uit de koker van schrijver Erik Vlaminck. Als werkloze, dakloze, kansarme man (Dikke Freddy bedoel ik) leeft hij afwisselend op straat, in een instelling, in de gevangenis of in een daklozencentrum; tussendoor brengt hij graag tijd door in lokale drankgelegenheden.
In zijn hilarische, stekende en ontroerende brieven aan burgemeesters, aan de voorzitter van het OCMW, aan ministers en politiecommissarissen klaagt hij mistoestanden aan, maar doet hij ook suggesties om het beleid te verbeteren en vooral meer rekening te houden met hemzelf en zijn collega-minderbedeelden. Hij rekent alle geldbedragen uit de krant steevast om in maanden leefloon en doet allerlei voorstellen waarmee de bevoegde instantie hem van zijn openstaande schulden kan verlossen.
Patrick Janssens wordt ‘burgemeester van Antwerpen en Berendrecht’ genoemd, een brief aan De Lijn begint met: ‘Aan de eigenaars van de firma De Lijn’. De brieven gaan over de prijs van de vuilniszakken, de verplichting om spaarlampen te gebruiken en de toestand van de openbare toiletten in de stad.
Dikke Freddy vraagt zich af of een deel van het geld voor het traceren van ooievaars niet beter gebruikt kan worden om het leefloon op te trekken. Waarom er massaal drinkwater wordt aangevoerd voor de eendjes in de leeggelopen vijver van het stadspark van Antwerpen, terwijl tegelijk het drinkwater wordt afgesloten van arme sukkelaars die hun rekening niet kunnen betalen. Aan Philippe De Backer, die toen verantwoordelijk was voor fraudebestrijding en aangekondigd had malafide louche winkels in de steden onder handen te nemen, schrijft hij opgelucht te zijn dat ze eindelijk Ikea gaan aanpakken, het bedrijf dat elk jaar miljoenen winst maakt maar geen belastingen betaalt.
Elke brief is tegelijk grappig en hartverscheurend. Ik heb het hele boek door hardop gelachen, terwijl tegelijk de schrijnende situatie van minderbedeelden keihard binnenkomt. Dikke Freddy is geweldig. Wat een held. Wat een ontdekking. Verplichte lectuur. Ik meen het.
