Donker, hard, rauw én teder. Kan dat?

Donker, hard, rauw én teder. Kan dat? Pijnlijk en ontroerend tegelijk. Kan dat? Een duister afdalen, het verhaal van de tot slaaf gemaakte Annis. Kan dat. Annis, bastaarddochter van een meedogenloze en wrede plantagehouder in North Carolina wordt net zoals haar moeder als slavin tewerkgesteld, neen, onderworpen aan de onmenselijke plantagewetten. Alleen hun hoofd en hun nachten zijn vrij. Nachten die door haar moeder benut worden om haar te harden. Noodzakelijk. Nadat haar moeder ‘verkocht’ wordt en zij haar verdriet loslaat in de liefde bij haar vriendin weet ze dat ze zullen bestraft worden als de ‘Georgia man’ verschijnt. Vastgeknoopt met anderen aan een touw worden ze dezelfde weg van haar moeder opgejaagd. Alleen met geluk overleefde je die waanzinnig wrede tocht. Tijdens die godsgruwelijke tocht en de ontmenselijking op de nieuwe suikerrietplantage wordt zij bijgestaan door de krachten van haar oermoeders en geesten. De slavenmarkt in New Orleans is slechts een tussenstation in die ontmenselijking, de suikerrietplantage in Louisiana waar ze terechtkomt is een plaats waar dieren het beter hebben dan slaven. Gruwelijk en onbegrijpelijk. Het is diep en Duister afdalen in de krochten van een ziel gesterkt door het ontzag voor haar voorouders die haar in visioenen sterken maar die ook hun eigen nukken en wetmatigheden hebben, geesten in het hoofd van Annis. Zij zijn de strohalmen waaraan ze zich kan vastklampen. Ward verwijst tijdens haar verhaal, tijdens de vreselijke tocht en nieuwe hel waar ze terechtkomt regelmatig naar passages uit La divina commedia, vooral naar de doortocht door de hel. Toepasselijk.

De hardheid zit in de beschrijvingen van Annis haar leven op de plantage, Ward ontneemt de lezer elke vorm van fantasie of overpeinzing hoe het zou geweest zijn. Zij schrijft letterlijk de constante angst en wreedheid woord voor woord op. De dialogen met de geesten komen en gaan net zoals geesten, af en toe nogal verwarrend. Je weet als lezer vaak niet welke geest nu haar aandacht vraagt. Niet meteen het aangenaamste en gemakkelijkste boek om te lezen maar wel een ode aan de kracht van verhalen en een portret van sterke, wijze, moedige vrouwen die overleven. Ze kunnen ook niet anders. Het was lezen, slikken en toch blij dat ik de confrontatie aanging. Eens te meer overtuigd dat onze rijkdom niet onbesproken is.