Een kort, maar krachtig boekje

Haruki Murakami heeft meer dan twintig jaar lang nauwelijks contact met zijn vader gehad. Vlak voordat zijn vader stierf, heeft hij hun band kunnen herstellen. Met Een kat achterlaten schrijft Murakami een mooi eerbetoon aan zijn vader die toont wat voor man zijn vader was. Via herinneringen laat hij zien hoe diep verbonden hij was met zijn vader en ook hoe het toeval ervoor heeft gezorgd dat Haruki Murakami ter wereld is gekomen.

Murakami geeft in dit korte, maar krachtige boekje zijn visie over intelligentie weer:

Mijn moeder zei vaak tegen me ‘dat mijn vader zo intelligent was’. Hoe intelligent hij feitelijk was, weet ik niet. Ik wist het toen niet, en ik weet het nu ook niet. Dat wil zeggen, het interesseert mij eigenlijk niet zo. Voor iemand met een beroep als het mijne is het belang van intelligentie ondergeschikt aan een vrije geest en een scherpe intuïtie. Daarom komt het – in mijn geval tenminste – zelden voor dat ik iemand langs de meetlat van intelligent of niet intelligent leg. Dat ligt in de academische wereld anders. In ieder geval staat vast dat mijn vaders studieresultaten altijd uitmuntend waren. (p.32)

En ook zijn visie over verschillen tussen generaties:

We ademen nu eenmaal allemaal de tijdgeest in van onze eigen generatie en ondergaan de zwaartekracht ervan. We ontwikkelen ons allemaal binnen dit raamwerk. Dat is geen kwestie van goed of slecht; zo is het nu eenmaal. Zo ergeren jonge mensen van de huidige generatie zich doorgaans aan de gevoeligheden van de generatie van hun ouders. (p. 34)

Op het einde van hij samen dat alles berust op toeval:

Andersom gezegd: we zijn niet meer dan een naamloze druppel te midden van en grote regenbui die op de wijde aarde valt. Een individuele, maar uitwisselbare druppel. Maar in elke regendruppel zit een intentie die bij die ene regendruppel hoort. Elke druppel heeft zijn eigen geschiedenis, zijn eigen opdracht om dat door te geven. Dat mogen we niet vergeten. Ook al wordt hij makkelijk ergens ingezogen, al verliest hij zijn contouren als individu, ook al wordt hij in iets collectiefs opgenomen en verdwijnt hij. Neen, misschien kan ik het beter zo zeggen: juist omdat hij in iets collectiefs wordt opgenomen. (p.49 -50)