There are rivers in the sky (ik las de Engelse versie)

Al geruime tijd een fan zijnde van de boeken van Elif Shafak merkte ik vandaag tot mijn verwondering op dat ik nog nooit een leestip over haar werk geschreven heb. Of toch niet hier ;-)

Daarvoor heb ik gewacht op deze “rivieren in de lucht”.

Met de titel blijft Shafak haar eigen stem trouw. Zoals we in haar vorige werk "The island of missing trees" een sprekende vijgenboom als hoofdpersonage kregen, begint deze magistrale vertelling met een waterdruppel die door tijd en ruimte reist.

Het is het verbindende element tussen de drie hoofdpersonages in haar boek, die allen “tussen twee rivieren” leven, en het geeft het boek een magisch realistisch kantje. Zowel de waterdruppel als de tijd nemen in deze roman op sublieme wijze soms het verhaal over en worden dus daadwerkelijke personages.

Het leven tussen twee stromen is meer dan het verhaal zelf ook een metafoor voor de origine van de Turks-Britse schrijfster dat ze hier op geniale wijze verbindt aan "the epic of Gilgamesh", één van de oudst overgebleven gedichten op kleitablet overgebleven vanuit Mesopotamië, genoegzaam gekend als tweestromenland.

Teveel de klemtoon leggen op de linken, de achtergronden, de metaforen en de politieke boodschap zou echter te niet doen aan het grandioze verhaal dat Shafak hier neerpent.

In totaal andere tijdperken, in totaal andere leefwerelden en met totaal andere levenskeuzes laten Shafak’s personages zich lezen als bewogen en bevlogen, geëngageerd en eigenzinnig, verbinding zoekend en universeel eenzaam.

Op geen enkel moment in de maar liefst 472 pagina’s lange vertelling geraak je verloren. Zelfs als de actie in het verhaal even op adem komt, brengt de poëtische taal van Shafak je in vervoering.

Shafak, die zelf zowel in Gender en Diversiteit als in Politieke Wetenschappen is geschoold, is voor mij zonder twijfel één van de grootste hedendaagse schrijfsters. Haar boeken zijn tegelijkertijd universeel tijdloos en urgente hedendaagse politieke manifesten.

Waarom je dit boek moet lezen?

Omdat het niet alleen erg goed geschreven is, maar evenzeer een zeer overtuigend pleidooi (zonder opgestoken vingertje! kritiek op Shafak die ik absoluut niet deel) brengt voor het belang van water voor het voortbestaan van de mensheid.

En last but not least omdat Shafak een fenministe in hart en nieren is die (gelukkig!) zelf verklaart gek te worden van alle mannelijke adviezen over wat je als vrouw moet maar vooral niet mag of kan zijn!

So! Sister!