Oh Connie, my Connie

Wie mij kent, weet dat ik al lang een grote fan van Connie Palmen ben. In tussenpozen van mijn leven las ik haar werk, nu ondertussen bijna helemaal.

Is het toeval dat Geheel de uwe tot nu toe nog niet op mijn boekenplank stond? Ik weet het niet. In elk geval, enige tijd terug kwam La Palmen de zeer sympathieke boekenwinkel op de Kortrijksesteenweg openen die haar naam draagt, alsook de laatste zin van "Geheel de Uwe": "Wees maar niet bang, het is niet echt!"

Binnenkort start Tine De Kempe aldaar ook de tweede leesclub van het Humanistisch Verbond i.s.m. een lokale boekhandel. De Lovelingen gingen samen met de Limerick hieraan vooraf. Maar dit terzijde.

Geheel de uwe is een boek dat eigenlijk helemaal gaat over Salomon Schwarz, die wel bijzonder goed aan Ischa Meijer, Palmen's eerste echtgenoot, doet denken. Maar waar De Wetten (het debuut van Connie Palmen) de relatie met verschillende mannen beschrijft vanuit het perspectief van de vrouw, beschrijven hier diverse vrouwen hun relatie met één man, Salomon Schwarz. Schwarz is tegelijk heel aanwezig gezien het voortdurend over hem gaat, en tegelijk ook totaal afwezig, want de roman start met zijn dood.

In haar zeer eigen en kenmerkende stijl schetst Connie Palmen via de autobiografische methode niet alleen het leven van Schwarz maar ook dit van de vrouwen die het met hem deelden op een elk voor zich heel unieke wijze. Door de keuze van vrouwen, de psychiater, de actrice, de hoer, de non, krijgt dit boek ook een archetypische laag die Palmen op haar ondertussen gekende filosofische wijze helemaal uitpuurt. Ik weet het niet voor u maar voor mij was dit geen boek om snel snel te lezen. Na elk hoofdstuk wil je even met dit personage in een zeteltje een koffie drinken, nog even blijven hangen en nagaan of je het wel helemaal vat.

Palmen munt uit in haar taalgebruik dat opvalt door de precisie van de gekozen woorden maar ook biologeert door de vrijheid en de autonomie van haar personages zonder dat ze daardoor hun menselijkheid verliezen.

Ik denk niet dat het toeval was dat ik dit boek als allerlaatste las, het is voor mij de kers op de taart en, oké het klinkt cliché, maar toch, Connie, Geheel de Uwe!