Hopen op verlossing

Twee Tony's, twee Tony Hanssens. De ene Tony, ooit cruise manager totdat hij in Macau aan wal ging, treffen we aan in het broeierige Buenos Aires, zijn bejaarde Chinese matrone neukend. De andere Tony, ooit quant bij een bank, na de crash van 2008 op de vlucht met een koffer vol bankgeheimen, vinden we diezelfde avond ergens verscholen in de brousse van Zuid-Afrika, de vinger aan de trekker, een neushoornmoeder in het vizier.

Twee Tony's, twee Vlamingen, ver van huis, elk op zoek naar een plaats in de urban jungle van vliegtuigen en airports, luxehotels en wildresorts.

Twee Tony's, twee ontheemden, de ene een Vuittontas om de arm, de ander een aks in de hand.

Twee Tony's, de ene een illusieloze toyboy in designerjeans, een loser; de andere een levenslustige nerd in safariplunje, een winner?

Twee Tony's die zich verliezen als 'gelukkige' slaven van geld en macht in dienst van een smakeloze jetset. En in die op hol geslagen megalomanie van de geglobaliseerde metropolis haken hun twee levens onwaarschijnlijk in elkaar.

Twee Tony's, eerst elk op een ander continent, hun bestaan vloeit finaal samen in Guangzhou, één van die eldorado's van het Verre Oosten.

Tom Lanoye schreef deze inktzwarte komedie in de naweeën van de mondiale crash van 2008, en weet als geen ander de dwaasheden van een dolgedraaide wereld bloot te leggen. Niets of niemand is veilig, heilig voor zijn verbaal vuurwerk.

Gelukkige slaven schuwt de grote thema's van onze tijd niet, toch is het ook een enorm grappige roman. Er komt zelfs een poedel in voor. Ondanks alle ellende mag er gelachen worden, ook al is het geen bevrijdende lach. Het is de lach van de dwaas, gevangen in een afbrokkelend, krankzinnig systeem dat hij ondanks alles in stand probeert te houden, want: ‘Een mens moet zich ergens thuis voelen, desnoods in het niets.’

'Een groots werk over de valkuilen van het geglobaliseerde neoliberalisme. Dat is het onvermijdelijke oordeel dat ik na het dichtklappen van Gelukkige slaven moet vellen. Tom Lanoye schetst in rake typeringen en in rap tempo, gelijk de wilde penseelstreken van een expressionistisch schilder, een wereldomvattend landschap van wolkenkrabbers, gokpaleizen en andere megalomane bouwprojecten. Gevangen in dit simulacrum de twee hoofdpersonages: Tony Hanssen en Tony Hanssen, slaven van de nieuwe wereldorde. Dit motief van de doppelgänger zorgt voor de nodige verwikkelingen die de lezer ademloos gadeslaat.' (Claudia Zeller)

En tot slot, nog dit. In 'Noot van de auteur' vermeldt Tom Lanoye met plezier de drie belangrijkste bronnen uit zijn research. De blog van Joris Luyendijk, 'Centen en de city', een blog dat zou uitgroeien tot het boek 'Dit kan niet waar zijn'. Voorts de grotendeels fictieve non-fictiebestseller '1421: The Year China discovered the World' van Gavin Menzies. En tot slot het even informatieve als hilarische naslagwerkje '50 People who stuffed up South-Africa', met teksten van Alexander Parker en cartoons va Zapiro. De foto op de omslag van 'Gelukkige slaven' werd in 1997 door Carl De Keyzer geschoten in Shenzen, China en komt volledig tot zijn recht als je het boek volledig openslaat; als de achterkant zich laat zien.