Grand Hotel Europa - Ilja Leonard Pfeijffer

Het boek waar vorig jaar nauwelijks aan voorbij gegaan kon worden. En terecht.
Het is mijn eerste kennismaking met Ilja Leonard Pfeijffer maar het wordt zeker niet de laatste.

Op zich ben ik geen italofiel maar de manier waarop Pfeijffer de pleinen en straatjes beschrijft doen mij watertanden om deze zomer te kiezen voor pasta, cultuur en natuur en vino rosso, prego.

Nu al benieuwd naar La superba over zijn geliefde Genua! “Venetië glimlachte naar mij als een geliefde die op mij had gewacht. Al die eeuwen dat ze geduldig uit het raam had gestaard, hadden haar kalm en mooi gemaakt. Haar juwelen rinkelden terwijl ze haar zachte, warme armen spreidde voor een langverwachte omhelzing die noodlot was en bestemming, en heel even giechelde ze omdat alles eindelijk logisch was. Er bestaat geen beter stad dan Venetië om in aan te komen terwijl er een geliefde op je wacht.
Ik beklom de hoge trappen van de Ponte degli Scalzi alsof ik een hoogaltaar besteeg. Het oversteken van Canal Grande is een hoogmis die, voor de aanleg van de nieuwe brug, maar op drie plekken kon worden gevierd. Ik legde mijn handen op de marmeren brugleuning en keek neer op het gewemel op het groenblauwe water, dat eerder een levensader was dan een barrière. Als een slordige s in spiegelbeeld was het kanaal over de stadsplattegrond gekalkt door een dronken ontwerper die sadistisch lachte toen hij zag hoe zijn ingreep de stad zo goed als onbegaanbaar had gemaakt voor de flanerende edelen met hun satijnen schoentjes en die pas de volgende dag, weer nuchter, besefte dat hij geheel tegen zijn bedoeling in een magnifieke waterweg had geschapen die alle delen van de stad op een mooie, trage manier met elkaar verbond.'