Ijs als metafoor

Het ijs van Anna Kavan (1901-1968) toont een wereld in de nasleep van een nucleair conflict.

Een vanuit de polen oprukkende ijsmuur overspoelt land en zee, er ontstaan oorlogen, grenzen sluiten, mensen organiseren zich in militia, anderen slaan op de vlucht en verdrinken in het ijskoude water in een poging om het laatste uitvarende schip te bereiken. Ondertussen onderneemt een man een obsessieve zoektocht naar een vreemd, breekbaar meisje. Hij lijkt haar overal te vinden, maar verliest haar telkens weer.

Het verhaal laat zich niet eenvoudig duiden. Hallucinaties en angstdromen lopen doorheen de ‘traditionelere’ plotlijnen en je kan in het boek zowel een allegorie van de Koude Oorlog lezen, als een feministische aanklacht.

Sommigen zien het ijs als metafoor voor Kavans heroïnegebruik - ‘ice' - of als haar tot landschap omgevormde eenzame jeugd.

‘Met niets te vergelijken’, zei Doris Lessing over het boek. Of het moet het noorderlicht zijn ...