Ik ben geen racist?

Het verhaal van de Marokkaanse Soumia, die 2 terroristen naar een markt heeft gevoerd waar ze hun bom laten ontploffen en 16 mensen mee de dood in sleuren. Soumia is er met open ogen in gelopen maar niemand gelooft in haar onschuld. Na 5 jaar opsluiting komt ze weer in de maatschappij terecht waar ze de draad moet zien op te pakken. Haar vriendje heeft haar laten zitten, haar studies zijn niet af, niemand wil haar nog een job geven, ze heeft het gevoel dat de hele wereld haar voortdurend in de gaten houdt. Ze vecht voor een plaatsje en eventjes lijkt het te lukken met de hulp van Hassan, de plaatselijke kruidenier. Ze zet zich in voor haar jongere broertje die bijna van school wordt gestuurd, die verweten wordt voor ‘toekomstige’ terrorist, en voor haar vader die er niet in slaagt een vaste baan te vinden.

Dan is er Luc, een oude voetbalster die vergaat van verdriet en haat nadat zijn vrouw in de aanslag is gestorven.

Het lot brengt Soumia en Luc samen en langzaamaan begint Luc in te zien dat Soumia anders is dan hij altijd had gedacht. Hij is in de war omdat hij zijn haatgevoelens niet meer kan volhouden.

Het boek is onderverdeeld in 4 delen: Zij – Hij – Hij en zij – Wij. Je zou denken dat er een happy end volgt, maar de ontknoping is ontnuchterend en intriest.

Heeft de auteur een boodschap voor ons? Ongetwijfeld. Hij ziet dat racisme ontstaat omdat we mekaar onvoldoende kennen en willen kennen. Volgens hem is de kern van alles, het moois dat we delen, vergeven. Hoewel hij zelf over en weer wordt geslingerd tussen gevoelens, heeft het boek toch een hoopvolle toon. Misschien kunnen we mekaar toch begrijpen en vergeven?

Een boek dat met korte, krachtige zinnen tot nadenken stemt. Een aanrader.