Trauma verpakt in een raadsel
Lize Spit slaagt er moeiteloos in een scène te beschrijven waardoor je in luttele seconden meegezogen wordt in het verhaal. De taferelen die ze beschrijft, zijn zeer herkenbaar. Warme zomerdagen met kleffe zomerplaten (the ketchup song), de eerste computer in huis mét Encarta 97, de plaatselijke zelfstandige die de laatste nieuwe roddel vertelt, het verenigingsleven in een typisch Vlaamse dorp, ... Nochtans laat het gebrachte verhaal je niet verlangen naar nostalgie van deze vervlogen tijden maar laat het de lezer achter met een gevoel van onbehagen, een soort ongemak.
Enerzijds ben je als lezer toeschouwer van de tragedie die zich afspeelt in het gezin van hoofdpersonage Eva. Een blik mag geworpen worden in dit leven, waar anders de rolluiken potdicht blijven voor omstanders. Anderzijds ben je getuige van de veranderingen van de hormonale huishouding van drie beginnende pubers en de drastische gevolgen die deze opborrelende hormonen met zich meebrengen.
Ik heb dit boek in één keer uitgelezen, geïntrigeerd door het verhaal, de setting en de personages. Na de laatste pagina heb ik het boek even langs mij neer moeten leggen en moeten bekomen van de intensiteit aan emoties die door mij heen gingen. Melancholie en plaatsvervangende schaamte maar ook het onbeschrijfbare gevoel wanneer je een ijzersterk boek hebt uitgelezen.
Synopsis
Nadat zij tijdens haar puberteit traumatische gebeurtenissen met twee jongens heeft meegemaakt, keert een jonge vrouw jaren later terug naar haar geboortedorp met een plan voor een soort wraak en een blok ijs in de achterbak van haar auto.
