Als quarantaine te veel wordt...

’t Is raar maar soms voelen boeken gewoon goed aan. Ze komen hier toe en na het uitpakken heb je ze in je handen. Je bekijkt ze, voelt ze en leest de achterflap. Deze handelingen bepalen de slagorde in de stapels nog-te-lezen boeken. Ditmaal was het combinatie van een prachtige cover, goed aanvoelende uitgave en een synopsis die ons triggerde maar ook de nog vers in het geheugen liggende herinneringen aan de lockdown en de verbijstering achteraf dat wij dat met z’n allen hebben gedaan.

Na de achterflaptekst te hebben gelezen werd ik toch een beetje verrast door het eerste ultrakorte hoofdstuk waarin je in de gedachten terechtkomt van ‘een’ Ellie, dochter van Rob. Zomaar out of the blue. Niks opbouw, niks intro, gewoon boenk er middenin. Maar op die anderhalve pagina voel je al meteen de prachtige taal die Sarah Moss hanteert. Zij slaagt er in om tijdens dit ultrakorte hoofdstukje je in het hoofd te laten kruipen van vader en dochter en via persoonswisselingen en onuitgesproken, neergeschreven woorden een leeshonger te laten opborrelen. Honger die je naar het volgende hoofdstukje stuwt en wederom beland je bruusk in de leefwereld van Matt, een jongen gamer en zoon van Kate. ’t Duurt even voor je het door hebt hoe dit verhaal in elkaar gevlochten is want nadien verzeil je opnieuw in een andere setting, deze van buurvrouw Alice. Hetzelfde verbijsterende leesgevoel. Wat staat er hier te gebeuren?

Na deze verschillende intro’s kom je bij Kate terecht die in de schemer van een novemberavond in 2020 haar tuinhek uitglipt en begint aan een klim heuvelopwaarts. Zij zat op de helft van een veertien dagen lange quarantaine en is op, ze kan niet meer: de bedompte lucht in haar kleine huisje, de lockdown wordt haar te veel. En rond deze tijd is de hei daarboven toch verlaten. Geen mens die het hoeft te weten…

De rest speelt zich beurtelings af in de hoofden van deze vier personages waarbij je als lezer van het ene hoofd naar het andere hopt. Net zoals in de introductie settings leer je hier meer over de vier dan wat er eigenlijk slechts is neergeschreven. Het is net alsof Moss jou een magische leidraad aanbiedt om die karakters zelf vorm te geven. Dankzij die messcherpe observaties komen hun kwetsbaarheid, hun verbondenheid maar hun zorg en empathie voor elkaar bloot te liggen. Je weet wat er zal gebeuren en dat het fout gaat aflopen maar het is veel meer dan zomaar een ijzingwekkende spanning die opgebouwd wordt. Het is ook het verhaal van de (on)menselijkheid van een opgelegde quarantaine door de overheid en hoe een samenleving en het individu hiermee omgaat. Gelukkig is er de humor waarmee dit is geschreven die in schril contrast staat met de collectieve angst die aangewakkerd wordt. Zo herkenbaar.

Straf hoe ik na het dichtklappen van dit boek haast zelf die vier personages persoonlijk kende.