Op glad ijs!

Wat een heerlijk boek is dit! Het verhaal start als een heuse wetenschappelijke expeditie. - Nu ja, als je nog kan spreken van een wetenschappelijke expeditie wanneer blijkt dat de oorspronkelijke ware aanzet tot de barre ijstocht een drakenverhaal betreft van een jong meisje. Wat rest is een avonturenroman puur sang met heerlijke bespiegelingen over schattenjagers - dat blijken ze dan toch bovenal gebleven te zijn die paleontologen! - en hoe ze nog altijd trachten te fungeren als fantasten in hun nog altijd niet gerealiseerde kinderdromen. Blijft over: die onnoemelijke grot weten te lokaliseren in het hooggebergte ergens in de tot de verbeelding sprekende Italiaanse Dolomieten - gevormd door de aan weerszijden trekkende wereld - om vooralsnog te kunnen doorstoten naar de ware toedracht van het verhaal, de verborgen schat. Een verhaal dat de Professore Paleontoloog Stan - verteller - terugbrengt naar zijn kindertijd. Een kindertijd die hij vooralsnog denkt te kunnen helen. Zo was er zijn Spaanse moeder, met ogen als van een actrice om in te verzinken, die jammerlijk haar adem zelf afsneed; zijn grote levensvriend de blauwe hond Pepijn die - al te - pijnlijk verloren liep en de Commandant - vader - gedrapeerd als een donkere schaduw over hem heen. Adembenemend mooi!