Van oude mensen

Wat een sprankelend boek schreef Elizabeth Taylor - niet te verwarren met de beroemde actrice - over hoe oude mensen de jaren die ze nog hebben, doorbrengen. Ook al dateert haar roman van 1971, de opgeroepen gevoelens blijven universeel herkenbaar. Volgens The Guardian is Hotel Claremont een van de honderd beste romans ooit geschreven in het Engelse taalgebied. Het was tot 2018 wachten op deze eerste Nederlandse vertaling.

De hoofdrol is weggelegd voor Mevrouw Palfrey. Zij is onlangs weduwe geworden en op een zondagmiddag in januari neemt ze met een bang hart haar intrek in het Londense hotel Claremont. De eentonige dagen worden gelukkig doorbroken wanneer ze de jonge schrijver Ludo ontmoet die krap bij kas is. Het begin van een intrigerend verbond.

Voor de lezer die vertrouwd is met de tv-series Fawlty Towers en Keeping up appearances schemert er onmiddellijk veel herkenbaarheid door. Van de eerste is dat de setting van een hotel waar een groepje excentrieke ouderen resideert. Van de tweede is dat het surplus aan schone schijn dat de bewoners te allen tijde ophouden. En van beide een overvloed aan typisch Britse ironie waarin de schrijfster excelleert. Slag om slinger laat ze je glimlachen, of eerder grimlachen. Zo komt de tristesse van het oud zijn juist nog veel meer uit de literaire verf.

Hij (meneer Osmond) had een glas wijn op de tafel naast zich, maar raakte dat niet aan. Hij zat geduldig stil, met zijn handen op zijn knieën, alsof hij wachtte tot het wijntje zichzelf opdronk. (p. 17)

Laat vooral deze roman niet wachten.