Grillig en oorspronkelijk

"Hij had iets grilligs en oorspronkelijks" zegt Tamsin Calidas ergens in haar roman Ik ben een eiland, en die twee woorden vatten het boek voor mij ook perfect samen.

In dit autobiografische verhaal vertelt Tamsin over haar verhuis naar een Schots eiland, en het bochtige parcours, met veel downs, haar daar te wachten staat. De aanvankelijke idylle verzandt al snel in teleurstelling en zelfs terreur: de eilandbewoners aanvaarden haar niet, haar man laat haar in de steek, ze ondergaat fysieke ongemakken, verliest haar ongeboren kind en moet zich op een bepaald moment zelfs voeden met bladeren, omdat ze geen geld meer heeft. Rauw en onverschrokken loodst Tamsin ons door haar stormachtige avontuur, waarbij de onvoorwaardelijke liefde en waardering voor de natuur ondanks alles niet slinkt maar zelfs stuwt.

Haar relaas bulkt van de mooie zinnen, en ik heb het tot pakweg 2/3 heel graag gelezen, maar na de 'loutering' die ze ondergaat werd het me een beetje te zweverig en had ik er genoeg van.

Grappig detail: ik las dit boek onmiddellijk na Het zoutpad van Raynor Winn, en de boeken hebben wel wat raakpunten vind ik. Ik zag pas na een tijdje dat er ook een aanprijzingsquote van Raynor Winn op de cover staat.
In ieder geval: de lust om de afzondering op te zoeken zal slinken als je dit boek leest, de verwondering voor de ruige natuur daarentegen zindert op iedere pagina.