Zo mogelijk nog meeslepender dan Spits debuutroman

Gedurende 570 pagina's word je meegenomen als intieme toeschouwer van een sterk veranderende dynamiek in de relatie van het jonge koppel Leo en Simon. Oorzaak van de veranderingen is de ontluikende psychische ziekte van Simon. Leo balanceert vanaf het prille begin van het verhaal tot het einde tussen zorgen voor hem of zorgen voor zichzelf, want de twee gaan duidelijk niet (meer) samen. In haar grenzeloze loyaliteit verliest ze zienderogen zichzelf, zich vastklampend aan herinneringen van hoe sterk hun relatie ooit was.

Doorheen de manische en depressieve episodes, paranoïde aanvallen en psychoses, wordt op een ongelofelijk precieze manier weergegeven wat de impact van een psychische ziekte betekent voor iemand en diens dichte omgeving. Hoe zorgzaam Leo ook is, ze blijft telkens op een muur botsen door aanhoudend te blijven zoeken naar 'de oude Simon', naar 'haar exemplaar', dat ze doorheen de cocktail van zware medicatie niet meer kan terugvinden.

Spit zet haar achtergrond als master scenario aan het RITS fantastisch in. Gelijkaardig qua opbouw als haar debuutroman, verspring je met elk hoofdstuk in tijd en ruimte, zodat je continu bij de les gehouden wordt. Wanneer je naar een andere locatie overschakelt, wordt er net zoals in een film eerst een korte 'shot' geschept van de sfeer waarin je je bevindt. Hiertussen worden flashforwards en flashbacks verweven die de spanning er serieus in houden. Het boek is dik, maar voelt op geen enkel moment aan alsof het korter kon. Alle zinnen staan er met recht en reden, en geven telkens dat ietsje meer nuance bij deze complexe problematiek en alle gedachten en gevoelens die ze met zich meebrengt.

Met Ik Ben Er Niet zet Lize Spit opnieuw een prachtig verhaal neer. Het is een ontroerend, meeslepend, herkenbaar en belangrijk boek geworden. Aan te raden voor iedereen, maar misschien nog vooral voor diegenen die zelf of in de nabije omgeving te maken hebben met (de effecten van) psychische kwetsbaarheid.