Hoe je met zorgvuldig gekozen woorden een heel universum suggereert

Mijn lief is imker, en de voorbije weken gebruikte hij weer vaak het zinnetje 'ik ga naar de bijen' als hij zijn imkerpak aanschoot om te gaan checken hoe het met 'zijn vrouwtjes' gaat. Ik moest er stiekem aan denken toen ik aan de nieuwste van Marieke De Maré begon.

Sergej uit Ik ga naar de schapen (het won zowel de F. Bordewijkprijs als de Confituur Boekhandelprijs) is een man van weinig woorden, maar wel met een zwak voor chocolade en schapen. Samen met zijn eega Simone bestieren ze een eenvoudig huishouden, waar geen grootse avonturen gebeuren maar waar wel kleine 'krakelingen' de orde van de dag verstoren. Een mama die plots vergeet dat ze mama is, een begrafenisondernemer die houdt van bloemen en raadsels, een dochter die in was vastlegt.

De schrijfstijl van Marieke is betoverend: met slechts een handvol woorden en net de juist uitgekiende zinnen boetseert ze een volledig universum in elkaar. Wat niet gezegd wordt zegt immers meer dan wat wel gezegd wordt, en de zinnen die wel uitgesproken worden zinderen na. Het lijkt bijna alsof je kleine schilderijtjes van woorden leest, waar Marieke de lezer in mee troont. Geen moeilijke taal, maar wel zinnen die je doen stilstaan en die vertederen. Ik zet Marieke De Maré bij mijn lijstje favoriete Vlaamse schrijfsters!