Helpende handen voor oorlogslanden

De bekende Nederlandse schrijver wou zijn steentje bijdragen om het leed van vele Oekraïense soldaten wat te verlichten. Hij zamelde geld en medisch materiaal in en vertrok met een hulpkonvooi doorheen Europa. Wat hij in dit boek beschrijft is beklemmend en tragisch. Hij spreekt er met verscheidene militairen en bewoners en bezoekt ook een militair hospitaal waar al decennia lang oorlogsslachtoffers verzorgd worden. Er over lezen is één ding, maar er zelf aanwezig zijn is van nog een andere orde. Zijn directe schrijfwijze levert een nadenkend boek op. Het telt nochtans maar 150 bladzijden en enkele zwart-wit foto's, maar tot de laatste pagina blijf je met een onrustig gevoel achter. Oorlogen zijn van alle tijden en ooit geraken ze ten einde. Niemand weet wanneer. De oplossingen zijn merendeels in diplomatieke kringen te zoeken. In onze streken hadden we ooit eens een honderdjarige oorlog rond 1337. Geen mens die het zich nog herinnert. Oorlogsleed is gruwelijk en meedogenloos en dit boek laat nog maar eens zien hoe vrijheid aan een spinnendraadje hangt. U kunt zich de vraag stellen of wij bereid zijn om wat de Oekraïense soldaten doen, ook zullen doen als de grenzen overschreden worden? Komt er dan ook iemand met een hulpkonvooi onze richting uit gereden?