Een leerrijke motoreis

De auteurs van dit boek zijn twee handige en moedige vrouwen die een motoreis maken doorheen landen die niet zo voor de hand liggen. Hun voorbeeld waren twee Zwitserse vrouwen die in 1939 in een Ford naar Afghanistan reisden. Ze starten hun moto in Turkije, zoefden onder de Kaspische Zee richting Chinese grens. In Kirgistan keren ze hun tweewielers om via Iran, Oman en uiteindelijk Zuid Jemen hun contactsleutel op te bergen. Ze reizen per vliegtuig huiswaarts en de moto's worden achterna gezonden. Verbazend is wel dat ze zeer weinig hinder ondervonden in welk land ook. De hoofdoek is wel op sommige plaatsen aanbevolen en dat wordt ook gerespecteerd. Bureaucratische problemen waren er wel aan sommige grensposten, maar dit werd ook met veel geduld en soms hielp wel eens een woede-uitbarsting. Hulpzame mensen die hun bijstonden met technische en andere problemen zonder de minste vergoeding te vragen was daar opvallend aanwezig. Zoek maar eens in de woestijn achter een liter olie of benzine of een mecanicien. In onze westerse wereld lijkt dit uitgestorven te zijn.

Het boek dateert van 2008 en als je het vandaag leest zijn er wel wat veranderingen te merken, zoals de gewezen president Benazir Bhutto die daar nog levend is. Een handig rittenkaartje in het begin is leuk, evenals de zeer mooie foto's. Mensen zijn overal gelijk en hebben ook overal dezelfde problemen. Het is meestal de politiek en de religie die scheeftrekkingen veroorzaakt. Om maar te zwijgen over sommige vastgeroeste tradities.