Een beklijvend verhaal

Jef Vermeiren wordt geboren in 1894 in 's Gravenwezel alwaar zijn vader werkleider is op het kasteel van de baron. Hij werd in de zomer van 1914 opgeroepen voor militaire dienst maar werd verschoven naar de klasse van 1915. Hij gaat alsnog naar Noord- Frankrijk om er een opleiding te volgen als vrijwilliger en zodoende komt hij in de stroom van de oorlog terecht. Chronologisch beschrijft hij hier in dit boek zijn opmars naar de forten van Antwerpen, maar algauw worden ze door de Duitsers teruggedreven richting Noordzee. Tussen Nieuwpoort en Diksmuide stabiliseert het westelijk front en dit zal duren tot 1918. Daar beschrijft hij sommige misverstanden tussen officieren en soldaten, de modder en gruwel in de loopgraven, de regen, het slechte eten en ook soms een streepje zonneschijn en een zeldzame opluchting wanneer ze ongeschonden een bombardement maar net overleven. Wanneer men dit boek heeft uitgelezen moet men bekennen dat overleven in zulk een gruwel een lotje uit de loterij is. Nonchalant beschrijft hij sommige horrorverhalen die in werkelijkheid zelfs niet te beschrijven zijn en als buitenstaander het moeilijk vatbaar is, toch zal men dit boek met een zucht wegleggen. Op het eind getuigd hij ook van de repressie die plaats vond tegen mensen die met den Duits goede vriendjes waren al dan niet bewaarheid en bestraft. Vele afrekeningen konden hier worden gepleegd zonder rechterlijke tussenkomst.

Niets geleerd uit de vorige oorlog slaan een andere generatie Duitsers opnieuw op de oorlogstrom en opnieuw meten alle geallieerden alle zeilen bijzetten om ze tot overgave te dwingen.