Beelden van na de apocalyps

Al meer dan 25 jaar fotografeert de Belgische urban explorer Henk Van Rensbergen op fascinerende wijze de unheimliche wereld van de abonded places.
De door de mens verlaten plekken van interieurs, huizen, fabrieken, installaties, pleinen en wegen. Beelden van een behekste lost world na een apocalyps.
In het bevreemdende No Man’s Land voegt hij daar een hallucinante en totaal nieuwe dimensie aan toe.
In die eenzame, spookachtige ruïnes figureren grote en kleine zoogdieren, vogels, reptielen.
De homo sapiens is verdwenen.
De natuur neemt de aarde weer in.
Een harde maar ook poëtische les in bescheidenheid.

Hoe schoot Van Rensbergen die onvoorstelbare foto’s?
Dat is de magie van de fotografie.

Desmond Morris in het voorwoord
Ongewone beelden. Beklijvend, biologerend, maar vooral: met een belangrijke boodschap.
De homo sapiens wordt eraan herinnerd dat zijn ongelooflijk succesvolle soort niet ontsnapt aan de krachten van de natuur. Zoals andere dominante soorten in het verleden kan ook hij uitsterven. Sommige mensen lijken te denken dat wij in tegenstelling tot andere dieren niet onderhevig zijn aan de wetten van de natuur. Ze vergissen zich. Ik heb het al vaker gezegd: wij moeten onszelf niet zien als gevallen engelen, maar als opgestane apen.
We zijn even kwetsbaar als andere soorten als ons milieu ons niet meer in stand kan houden.

Peter Verhelst schreef een spannende epiloog.
Een man (de laatste overlevende?) komt (na hoeveel tijd?) uit zijn schuilkelder.
Hij beschrijft zijn emoties en gedachten bij zijn observaties van de verlaten wereld.

Tegelijk poëtisch en eng.

Het plezier van het kijken!