Beklemmend geniale thriller

Wat me altijd weer zo verbaasd in klassiekers is hoe geniaal ze zijn. Iets wat zeker ook opgaat voor Rebecca. Ik moet toegeven, in de eerste helft van het boek vroeg ik me af waarom dit een psychologische thriller genoemd werd. Het is niet bepaald angstaanjagend, spannend, episch of bloedstollend. Maar het is wel subtiel, mooi, poëtisch en heel descriptief. Iets wat veel klassiekers gemeen hebben. Ze nemen hun tijd om situaties, landschappen, sferen, gevoelens, emoties… tot in het grootste detail te beschrijven. Je ziet het helemaal voor je, je begrijpt exact wat de schrijver en het personage ziet, voelt, ruikt.

De tweede helft van het boek heeft me vastgepakt en niet meer losgelaten. Het verhaal bevat een plottwist die de naam eer aan doet. Plots was het wel angstaanjagend, spannend, episch en bloedstollend. Allemaal tegelijk. Zonder dat de geweldige narratief en poëtische beschrijving eronder leed. Er werd een laag toegevoegd die het naar een geweldig niveau tilde. En het bleef maar komen. Net als je dacht dat het allemaal voorbij was en het een happy end kende waren er nog pagina’s over. Zelfs tot op de allerlaatste zin bleef het verbazen en beklemmen.

Een echte film noir inclusief femme fatale. Een echte klassieker.