Ontroerend mooi en warm geschreven

Het verhaal gaat over Frieda, Ietje, een oudere dame, die na de plotse en onverwachte dood van haar echtgenoot Louis, haar eigen huis moet verlaten en in een rusthuis terecht komt. Haar zoon, Tobias, probeert het haar naar de zin te maken maar heeft het druk met zijn eigen leven. Het ouderlijk huis leegmaken, een baby op komst bij zijn tweede vrouw, Nadine, en voor zijn moeder zorgen.

Al vanaf de eerste bladzijde werd ik getroffen door de woorden en het denken van Frieda die de eerste nacht in haar nieuwe kamer in een rusthuis moet doorbrengen. Zo herkenbaar en realistisch! Gehinderd door een hoorapparaat en een bril en een mindere mobiliteit heeft ze het dubbel moeilijk om aan haar omgeving te wennen. Oude gewoontes, zoals melk met anijsblokjes drinken, blijken moeilijker mogelijk en ze is verward door de nieuwe geluiden en mensen om haar heen.

Terwijl ze in het rusthuis zit, komen de herinneringen uit haar jeugdjaren terug naar boven. Als jong meisje beleefde ze een romance waarbij ze zwanger werd. Hoe tekenend geeft de auteur de reactie van de omgeving weer. De pastoor, de nonnen alles wordt erbij gehaald om het onheil weg te moffelen. Dapper kiest Frieda haar eigen weg. Terwijl ze tijd heeft in het rusthuis om te mijmeren, graaft ze terug in het verleden. Nu haar zoon papa wordt, beleeft ze haar eigen zwangerschap en bevalling opnieuw. Alleen weet ze niet meer wat er met het kindje gebeurd is. Op het einde van het boek lost de auteur deze vraag nog op. Dus niet onmiddellijk de laatste bladzijde lezen! Ondanks wat strubbelingen wordt mooi de liefde tussen de moeder en haar zoon beschreven.

Een mooi verhaal en heel herkenbaar als je zelf ouders hebt in die leeftijdsgroep.