Hallucinant en verbijsterend

Jager. Prooi. Afrika. Westerse moraal. Afrikaanse cultuur.
Dit boek samenvatten in enkele woorden lijkt misschien simpel, maar dat is het niet. Eerder deze maand raakte bekend dat Gaea Schoeters de Ultima Cultuurprijs voor Letteren gewonnen heeft met als motivatie van de jury: 'In haar werk koppelt ze literair talent aan een vurige maatschappelijke betrokkenheid'. Een boek dat al een tijdje op mijn leeslijst stond was Trofee, en haar overwinning maakte dat ik het van onder mijn stapeltje haalde.

Het boek kwam binnen als een mokerslag. Ik denk dat ik nog niet eerder een boek las dat me zo deed nadenken en waar ik bij momenten zo van walgde. Om niet te veel van de inhoud prijs te geven, vertel ik je enkel het volgende over de inhoud: protagonist Hunter White (een naam die op zijn lijf geschreven is) is zo'n man die zichzelf fantastisch vindt, maar zijn machismo doet ook je wenkbrauwen fronsen: hij heeft het helemaal gemaakt, is steenrijk en houdt er een bijzondere hobby op na: jagen. Daarvoor trekt hij naar Afrika om daar zijn 'big five' te vervolmaken: het jagen en doden van een neushoorn. Maar dan neemt het verhaal plots een bizarre en hallucinante wending...

Wat ik zo frappant vind aan het verhaal, is dat een onderwerp dat mij eigenlijk niet interesseert en waar ik zelfs een duidelijk afwijkende mening over heb (met name: de jacht), mij toch zo in de ban hield: van aanvankelijke scepsis tot verbazing tot verbijstering. Bovendien gooit Gaea Schoeters me daar een taaltje naar het hoofd waar ik helemaal van tolde: waanzin!
En dat is wat goede literatuur doet: je aan het denken zetten, je uitdagen, je prikkelen. Ge-wel-dig vind ik dat! Ideaal leesclub-voer ook: ik kijk nu al uit naar de dampende meningen hierover!