Booktunes. Une belle histoire ?

Eind september, donkere dagen in het vooruitzicht nog een laatste terugblik. Afgelopen zomer, 'une belle histoire'? Dof, opgesloten in een enge bubbel tot dol, wild, tijd van eindelijk vrijheid? Wie ongetwijfeld van afgelopen zomer een onmogelijk dolle tijd hadden gemaakt, zijn de acht jongeren uit Wij. Zo dol, wat té dol, té wild, té...was toch ook ooit hun zomer, hun tijd.

'Wij' is 'een snoeiharde, meedogenloze motherfucker van een boek' schreef Literair Nederland.

'Wij' is een uppercut of beter vol in 't bakkes, een provocatie zonder ooit woord of taal te verkrachten.

'Wij' is een must-read, ook al maakt het je ongemakkelijk, kotsmisselijk, het dwingt je tot iets...

'Wij' is grillig en ruw, zelfs pervers en toch is 'Wij' the story van een 'Doom Generation' eenzaam, verveeld verscholen in Vlaamse verkavelingen en velden.

'Wij', een soundtrack die loeihard de verveling maskeert, want stilte komt toch over als een immense vergissing.

Booktunes.

p.31: 'We brachten er ongestoord middagen en avonden door, gewiegd door het ritselen van het licht in de bladeren, door het wieken en roepen van vogels. Soms leek het of wij de eeuwigheid bezaten. Onze ipods, met White Lies, met Artic Monkeys, met Interpol, hielpen ons uit onze dromen. We benutten slechts dat weinige beetje hersens waarmee we van gedachten wisselden en de ledematen waarmee we naar elkaar konden grijpen en stampen - of strelen en ervandoor gaan.'

p.40: Queens of the Stone Age

p.52: 'Soms ging ik er alleen naartoe, en las Zizek en Finkielkraut terwijl ik naar Max De Warden er of LCD Soundsystem luisterde. Het was prachtig en we hielden er geen rekening dat het ooit mis kon gaan. We waren niet verliefd. In ieder geval niet op elkaar. We waren verliefd op het leven en dat wat het leven het meest tastbaar maakt, het lichaam, het lichaam van de ander.'

p.88: '...ik ontwaakte met een klaar en duidelijk bewustzijn... Het licht suis de achter de gordijnen, de merel zong, ik was op de wereld, ik kon de prikken van het leven voelen, mijn huiver zette zijn stekels op. Ik was aanwezig, en ik haatte het. Die ene seconde. Bij dat volle, verblindende bewustzijn. Ik haatte het. Ik greep naar de grond, deed mijn oordopjes in, liet de ipod stromen. Weg met de merel en zijn eeuwenoude boodschap. Amy Macdonald. Ik trapte de lakens van me af. In een waas van dromerig licht dat om de gordijnen krulde.'

p.138: 'We lieten Sarah even op adem komen... Ook wij namen een slok rum. Laat genoeg over voor haar. Jaja. De zon scheen, vogels tsjilpten, van de ochtenddauw was geen spoor meer over en de middag was nog ver. De bomen wierpen schaduwen, de koperen ploert had nog een eind te klimmen, maar we hadden het laken in een lichtvlek gelegd, zodat de naakten Sarah ook wat warmte kreeg. We rustten uit. We luisterden naar onze ipods, Snow Patrol, The Opposites, Kaiser Chiefs, what the fuck, deze dag zou vervelend lang duren, aan het laken was nog niks te zien, so what, we hadden niets beter te doen, laat de koperen ploert maar klimmen.'

p.149: The National.

p.158: 'Ik had me vergist, ik had geen zin in pizza. Hij leek te koken, een kleine, platte vulkaan, roodschuimend. Nog een rondje. Ik vrat een donut uit een zakje, zette muziek aan. Liet KT Tunstall loeien, het volume helemaal open. En daarna nog opener. De ramen trilden, de uren zouden trillen. Een cocon van muziek. Ik kon geen telefoon, geen bel, geen gebons op deuren of vensters horen. Ik liep terug naar boven, liet alle binnendeuren open, ik probeerde het ritme te voelen, me op het ritme te wiegen. Ik voelde dat ik moest bewegen, hier ter plekke, op elke tel. Ik zocht de spiegel op de kastdeur en lachtte, ik wilde mij zien lachen, geluidloos. Ik keek naar mezelf en ik danste. Ik danste omdat ik niet wilde stilstaan. Ik zong, omdat het huis ermee gevuld was, met die riedel. If only you could see me now. Het deed me goed, niemand zag me. Ik zag alles. De muziek stopte en de stilte kwam mij voor als een immense vergissing.'