Booktunes. Four Women

'Op haar twaalfde wijdde Eunice al haar vrije tijd aan de piano. Een leven zonder de zorgeloosheid die meisjes van haar leeftijd doorgaans kennen... Tijdens de momenten dat ze pauzeerde kon ze door het raam van de zitkamer de buurtkinderen plezier horen maken. Plezier dat haar onthouden werd om een rede die iedereen kende. Het wonderkind zou 'de eerste zwarte concertpianiste van Amerika' worden, een groots plan waarvoor alle eenvoudige genoegens van een meisje van haar leeftijd werden ontzegd... Op die leeftijd geeft die uitsluiting je het gevoel 'een monster' te zijn. Je moet wel merken dat de andere kinderen je met wantrouwen bejegenen. Je isolement is immers bijzonder en het is niet normaal dat je zo onder lofbetuigingen wordt bedolven en dat er zoveel hoop op je wordt gevestigd. Dat maakt je tot een curiositeit, een kermisattractie. Zozeer dat je er je jeugd door verliest. Tot wie anders kon ze zich wenden om haar hart uit te storten dan tot haar piano en een paar partituren? Die konden haar tenminste niet teleurstellen. Achter haar klavier voelde Eunice zich veilig, durfde ze uit haar schulp te kruipen. Wilde haar vriend goed klinken, dan moest ze zich helemaal overgeven, want anders wees hij haar af. Om de betekenis van wat die partituren haar toevertrouwden te kunnen ontcijferen en begrijpen, moest ze zich openstellen. Mozart, Liszt, Bach: portretten van blanken uit een ander tijdperk sierden de muren van haar kamer. In de loop der maanden werden ze intieme vrienden. Eunice had gehoord wie ze waren, wat ze probeerden uit te drukken met die muziek die Mazzy haar had aangereikt alsof het om een heuse schat ging. En ze had geleerd wie zijzelf was. Door hun invloed begreep Eunice welke elementen deze meesterlijke componisten hadden gebruikt om die schoonheid te scheppen. Ze ging met hen om alsof het medespelers waren, riep hen aan, vertelde hun fluisterend haar geheimen of sprak met hen, vertrouwend op haar intuïtie... Samen met hen ontwikkelde ze haar persoonlijkheid en lukte het haar stiekem te ontspannen aan deze wereld. Urenlang studeerde ze... Als ze na die uren van eenzaamheid weer opdook, dwaalde ze door het huis en wachtte tot haar moeder thuiskwam in de hoop eindelijk wat aandacht van haar te krijgen.' (p. 35-36).

Eunice werd niet 'de eerste zwarte concertpianiste van Amerika', wel werd ze Nina Simone, 'The High Princess of Soul'.

In Nina Simone, het tragische lot van een uitzonderlijke zangeres kruipt de Frans-Zwitserse radiojournalist en schrijver David Brun-Lambert geregeld in het hoofd van de diva. Poogt zo inzicht te geven in haar uitzonderlijke karakter en turbulente leven. Hij kruipt in haar hoofd, beschrijft haar muziek, gaat op zoek naar mensen en plaatsen die haar leven kleurden. Niet alleen de tijden van succes komen aan bod, ook tijdens die van doffe ellende en pure waanzin laat hij haar niet los. Dit is het verhaal van een vrouw, een zwarte vrouw. Een virtuoze, een activiste. Een dochter, een minnares, een moeder. Een vrouw die vecht voor haar dromen, die telkens weer een nachtmerrie wordt ingesleurd, maar 'die nooit berust, zelfs niet als haar bestaan steeds verder afbrokkelt'. Gekruid met boeiende historische uitweidingen over slavernij, de civil-rights movement, kolonisatie,...krijg je een kleurrijke biografie, die vlot leest en door zijn variatie, wisselingen niet snel verveeld. En op zijn best is Brun-Lambert als hij muziek tot leven wekt, je op de eerste rij zet van de muzikale hoogte- en dieptepunten van de laatste grote diva van de jazz. 'Nina Simone, het tragische lot van een uitzonderlijke zangeres' is een dijk van een biografie, uiterst gedetailleerd, geschakeerd en intelligent vertelt, literair en muzikaal.