Een ooggetuige over de val van Antwerpen

Het verhaal van Beer, een sterke herbergier uit Antwerpen in de 16e eeuw. Antwerpen beeft onder de beeldenstorm als zogezegd vrije stad. Beer beschrijft hoe zowel lutheranen, calvinisten, andersgezinden en katholieken de macht naar zich toe willen trekken, hoe het Spaanse bewind de stad verandert, de mensen bloeddorstig en hebzuchtig maakt onder een godsdienstig juk. Beer zelf voelt zich verdoemd: drie van zijn vrouwen zijn in het kraambed gestorven, de laatste heeft hem een zoon, Ward, gegeven die zich ontwikkelt van een ‘haarbol op poten’ tot een idealistische prediker.

Op een ontdekkingsreis naar het noorden heeft een boot een vrouw en kind meegebracht. Het ‘mensdier’ en haar dochter worden opgesloten in Beers herberg maar stilaan begint hij te beseffen dat het hier niet om dieren maar om mensen gaat en hij krijgt er genegenheid voor. Wanneer hij verplicht wordt te vluchten, neemt hij de vrouw en haar kind mee. Maar de vrouw wordt onderweg vermoord en Beer zorgt voor haar kind, Marie, als voor zijn dochter.

Hij trekt naar Amsterdam, waar hij opnieuw een herberg opent, maar hij kan het piekeren en de vreselijke herinneringen niet laten. Eindelijk kan hij het hele verhaal aan Marie vertellen.

Een schitterend boek, prachtig geschreven: je ziet, voelt en ruikt de Antwerpse laatmiddeleeuwse stad. Het verhaal uit de geschiedenisboeken wordt menselijk, zoals een tijdgenoot het moet hebben ervaren. Het kruipt onder je huid, je staat versteld van de manier waarop mensen in die tijd dachten en handelden. Tegelijkertijd zie je de parallellen met een hedendaagse maatschappij, vooral de kleine kanten ervan worden blootgelegd.