Liefdevolle verwerking van een afscheid van een broer

In Wolf neemt Lara Taveirne ons mee naar haar jeugd, haar familie. Ze heeft twee broers en twee zussen. Met de jongste broer Wolf heeft ze een speciale band. Voor hem is ze de beschermende grote zus die ongeveer 13 jaar ouder is. In december 2012 woont Lara met haar man en kinderen in een sluiswachtershuis en haar broer Wolf is op dat moment een 18-jarige student. Hij zit op kot en gaat zijn gang. Het verhaal begint met een reconstructie van wat er in de maand december gebeurd is. Na 12/12 was er geen teken meer van broer Wolf. Een bezoek aan zijn studentenkamer leverde alleen vuile was en veel wachten op. Iedereen van de familie denkt dat Wolf heel onverwacht weer zal opduiken zoals hij wel vaker deed. In zijn vuilnisbak wordt een versnipperde afscheidsbrief gevonden. De dagen gaan voorbij, de familie blijft hoopvol dat Wolf op een dag weer voor de deur zal staan. Tot de dag in mei dat er een telefoontje komt van de Zweedse autoriteiten dat Wolf gevonden is.

Dan volgt de keiharde waarheid, Wolf komt niet meer terug. Lara beschrijft hoe ze met de familie dit rouwproces doormaakte. Ze deelt de mensen die langs komen om te rouwen in in verschillende categorieën, ze beschrijft het verdriet van de ouders, van haarzelf. De begrafenis, wat ze speelden en zeiden. Het is zo rauw geschreven als ze schrijft "Het heeft wat tijd gekost voor we konden zeggen dat Wolf in Zweden overleden was".

Het enige dat nog in tact was was en hen rest is een zwart moleskineboekje dat in plastic op zijn lichaam gebonden was. Tien jaar later slaagt Lara erin het boekje door te nemen. Ze reconstrueert zijn stappen, schrijft er haar eigen verhaal over en dit is tegelijkertijd haar verwerkingsproces. Overal gaat ze op zoek naar tekenen en verhalen over haar broer om zijn gedrag beter te kunnen begrijpen en of ze zelf bepaalde tekenen niet over het hoofd heeft gezien. Zo is er de studente die Wolf zijn pennenzak heeft, blijkbaar had hij die weggegeven omdat hij hem niet meer nodig had. Verhalen over Wolf die leven in de practica op de universiteit bracht, die graag gezien was. Verhalen over zijn kleutertijd en dat hij het spel "Wolfje, hoe laat is het" haatte. Herinneringen aan gezinsvakanties. Vaak ook heel herkenbare zaken die op zulke momenten blijven hangen, zoals het rode nokiaatje van haar mama, regenlaarzen, was ophangen, enz. Ze refereert ook naar een boekje dat Wolf bij zich droeg en het thema "on the road" is voortdurend aanwezig. Ze probeert zo te begrijpen wat er in haar broer zijn hoofd is omgegaan. In navolging van zijn droom is zij dan schrijfster geworden.

Een menselijk verhaal dat leest als een trein en regelmatig tranen van ontroering met zich mee brengt. Met behulp van het zwarte moleskineboekje en steun van vriendinnen vindt Lara een tiental jaar later de moed om dezelfde weg te volgen als Wolf en zijn overlijden een plaatsje te geven.