De meest bizarre thriller die ik ooit las...
Laat ik beginnen met te zeggen dat dit het meest bizarre, soms verwarrende misdaadverhaal is dat ik ooit las. Het is een meesterlijk staaltje vertelkunst dat niet eenvoudig in één genre is te vatten. Het is niet alleen een thriller maar ook een verhaal vol raadsels, symboliek en literaire verwijzingen.
Centraal staat de jonge inspecteur Lyla Rondell die hoofd is van een team die de ontvoering en moord onderzoekt op een jonge vrouw. Lyla zelf zit met een persoonlijk trauma, ze verloor haar best vriendin Allison toen ze beiden 15 jaar oud waren. Ze verdween gewoon en tezelfdertijd lagen op haar bed een rode cape en een giftige groen-rode appel…
Lyla vraagt zich af of de vermissing van toen te maken heeft met de verdwijning en de moorden nu. Het blijft immers niet bij één moord, er volgen er nog, steeds geïnspireerd en met verwijzingen naar gekende sprookjes Roodkapje, Doornroosje, Hans en Grietje… De moordenaar wordt door de pers dan ook de Grimm-Ripper genoemd.
Dit alles levert een intelligent en volstrekt origineel verhaal op. Je moet eveneens nadenken over het feit: “Wat is onze rol in het lezen van geweld als entertainment. Wat als dit voor sommigen zoals de moordenaar in dit verhaal de aanleiding is om fictieve moordscènes werkelijkheid te laten woorden.”
In de tweede helft van het boek komen er meer fantasy en mystiek aan bod en ontstaat er een gevoel van vervreemding. Zo stelt Lydia zich meer en meer vragen over wat is nu werkelijkheid en wat is nu fictie, dit gaat soms heel ver vooral naar het eind toe waar ze zichzelf in vraag stelt.
In deze ongewone misdaadthriller worden grenzen verkend tussen feit en fictie. Je leest verhalen in verhalen en daar moet je gedachten erg goed bijhouden.
