Hartverscheurend en hartverwarmend Syrisch oorlogsverhaal

Dit is een verhaal dat nog wel even aan me zal blijven plakken. Oorlogsverhalen plaats je liefst in een ver verleden, in de stille hoop dat die gruwel daar geparkeerd blijft en dat de mensheid er lessen uit trekt: Nie wieder Krieg… Helaas blijkt die hoop ijdel. De mensonterende toestanden in Rafah momenteel, de eindeloze oorlog in Oekraïne en helaas op nog veel te veel andere plaatsen schoppen de wereld met een schrijnend geweten: kijk niet weg, uit je ongenoegen, laat de oorlogsslachtoffers niet in de kou staan. En vooral: blijf de verhalen vertellen, hoe hartverscheurend ook.

Het debuut van Zoulfa Katouh, een jonge Syrische, won onlangs de eerste prijs in groep 7 van de Leesjury. Ik was door velen op voorhand gewaarschuwd: dit boek zal je omverslaan, maar moet gelezen worden. Het verhaal van Salama, een achttienjarig meisje dat net aan een nieuw hoofdstuk in haar leven wil beginnen wanneer de revolutie uitbreekt in Syrië. Haar farmacie-opleiding die nog maar amper gestart is mag ze meteen in praktijk brengen: de zondvloed slachtoffers in het ziekenhuis die ze met de moed der wanhoop toch probeert te helpen, haar familie die één voor één voor haar ogen weggerukt wordt, de voortdurende angst om de volgende dag te overleven.

Hartverscheurend is het, en ik las het boek dan ook geregeld al huilend. Ondanks de miserie die ze trotseert, blijft hoop haar rechtop houden, gevoed door de jonge videomaker Kenan, die tracht haar de kleuren weer te tonen, en haar uit de duisternis te trekken. Een onverwachte plottwist, die ik absoluut niet had zien aankomen, raakte me als een mokerslag.

Hoe hopeloos het lijkt om hoopvol te blijven, ik hou me vast aan de kracht van deze verhalen. En blijf geloven dat die baldadigheid de wereld kan doen kantelen.