Kan je sterven van verlangen?

Kan je sterven van verlangen? Dat is de vraag die Krystian bezighoudt sinds het dochtertje van een overleden vrouw hem toefluisterde dat haar moeder stierf van verlangen. Tijdens het timmeren van haar doodskist blijven de woorden in zijn hoofd malen. Hij raakt zo in de ban dat hij zich verdiept in het leven van deze vrouw.

Op hetzelfde moment raken ook zijn dochtertjes, Pola en Misia, gefascineerd door iemand, de Duivel. Ze gaan hem zelfs zoeken. Pola weet de weg.

Dan is er nog Adam die in het bos rondzwerft samen met zijn hond, God.

En Aniela, zij weet het niet meer. Voor deze oude, dementerende vrouw is niet er langer een heden, noch een verleden.

Ook Mikolaj ziet de toekomst niet meer. Het verleden drong hem in een zware depressie. Nu ziet hij geen uitweg meer, of toch?

Aangrenzende kleuren is een atypische roman. Het eerste deel was soms verwarrend doordat de personages nog geen afgelijnde context krijgen. Verder wordt duidelijk dat dit raadselachtige begin de aanzet is van een knap staaltje schrijfkunst. Ik vond dit atypisch boek eerst niet schitterend maar ook niet slecht. Ik miste initieel door de vage situering de motivatie om verder te lezen. Na even doorlezen raakte ik geïntrigeerd door de bijzondere figuren. Het is geen dik boek en toch heb ik het gevoel dat ik veel heb gelezen. Alsof de inhoud meer omvat dan wat er in woorden staat.

De verschillende personages zijn zo in zichzelf gekeerd en bezig met het overpeinzen van hun eigen leven dat elke verhaallijn leest als een afzonderlijk verhaal, zelfs al leven ze onder hetzelfde dak of interageren ze fysiek met elkaar. Op het einde komt er meer verwevenheid. Het samenkomen van de individuele stukjes is soms verrassend en zelfs luguber. Dat laatste hangt samen met de algemeen sombere, donkere en zelfs duistere ondertoon van dit boek.

De afwisseling in perspectief maakt het minder zwaar. Je hoeft niet de hele tijd in de negatieve gedachten te zitten van Mikolaj, noch in het traumatische verleden van Weronika.

De persoonlijke achtergrond van de verschillende figuren wordt subtiel en gradueel uitgewerkt. Elk stuk kent een raadselachtig begin, een soms verwarrende omschrijving van gebeurtenissen of situaties en dan wordt er iets duidelijk. Je dringt geleidelijk door tot in de diepste gedachten en geheimen. De grootste pijnpunten worden traag blootgelegd.

Toch wordt op het einde niet alles duidelijk. De auteur laat je meermaals in het ongewisse. Hij blijft vaag of focust op de emoties die bij een bepaalde gedachte horen in plaats van op de feiten en context van die gedachte. Tot het einde blijven veel facetten van een personage een mysterie. Dat maakt deze roman intrigerend en anders. Als Krystian inziet dat hij in een soort tussenwereld leeft waar de doden niet echt sterven en de levenden niet echt leven komt een rust in hem. Hij accepteert het en het verklaart zijn gedragingen en gevoelens, maar het blijft iets bizar. Ik had het bij momenten moeilijk met het deels ‘onwetend’ blijven.

Jakub Malecki heeft mij verrast en gefascineerd met deze bijzondere roman over gewone mensen.