Als de dieren van Lieselot Mariën is geniaal wat opbouw en inhoud betreft maar laat toch een klein steekje vallen

Lieselot Mariën geeft ons een inkijk in wat het voor een vrouw betekent om een kind te krijgen en daar geen verbinding mee te krijgen, erger nog, daar zelfs een afkeer voor te krijgen. Zoiets heet een postnatale depressie. Het helpt natuurlijk ook niet als het om een huilbaby gaat. Deels gebaseerd op haar eigen ervaring. Op dat deels legt de auteur in interviews de nadruk.
Dit is het kader.

Hoe Mariën deze depressie beschrijft en op de lezer tracht over te brengen is bijzonder origineel. Ze laat het hoofdpersonage (de moeder) zich in twee delen opsplitsen (‘ik’ en ‘zij’). Een soort ziel en lichaam. Voor alle duidelijkheid: dit heeft niets met schizofrenie te maken. Dit wordt, en dat is echt wel origineel, ook weergegeven in de bladspiegel. Rechts ‘ik’, in een terugblik, links ‘zij’. ‘Zij’ komt pas op het einde van het boek aan het woord. Tussenin in de volle breedte van het blad het beleefde nu.

‘Ik’ neemt afstand van ‘zij’. ‘Zij’ blijft zorgen voor haar kind. ‘Ik’ ondergaat de pijn van het zich vervreemden, van haar kind, van haar partner. Lieselot Mariën verweeft dit met de mythe van Inanna, de Soemerische godin van de vruchtbaarheid die afdaalt naar de onderwereld en bij elke poort die ze moet nemen een deel van haar identiteit verliest. ‘Ik’ kijkt vanop afstand naar ‘zij’. Nooit voorheen heb ik zo treffend weten te verwoorden wat een depressie met een mens doet. Mocht ik het zelf niet meegemaakt hebben – uiteraard geen postnatale depressie maar wel een depressie – dan zou ik nauwelijks begrijpen wat dat met een mens kan doen. Jezelf zien vanuit een helikopter. Geen vat hebben op de werkelijkheid en afglijden naar een duistere onderwereld.

Mariën verweeft heel wat verhalen uit literatuur en mythes in haar afdaling naar de onderwereld. Dit maakt het voor de lezer lichter om dit intrieste verhaal te lezen. Een verhaal dat trouwens eindig is. Inanna keert terug uit de onderwereld.

Toch één minpuntje in dit anders schitterend boek en dat heeft met geloofwaardigheid te maken want we gaan er toch van uit dat de lezer met beide voeten op de grond blijft staan. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat in een goede relatie de partner, hier Hannes, zo hard en zelfs hardvochtig kan zijn tegen zijn hartsvriendin, moeder van zijn kind, in een situatie waarin zij zo overduidelijk hulp en ondersteuning nodig heeft.

Maar ondanks deze kleine opmerking blijft dit een schitterende roman die aan je ribben kleeft, niet alleen omwille van wat er verteld wordt, maar ook hoe dit verteld wordt.