De kracht van het vertellen en kunst die verbindt

In Apeirogon vertelt Colum McCann het verhaal van twee vaders, een Israëli en een Palestijn, die beiden hun dochters verloren door het aanhoudende conflict in de regio.

De roman ontleent zijn naam aan een vorm met een oneindig aantal zijden, de apeirogon, een metafoor voor de oneindige complexiteit van het conflict en het oneindige aantal manieren waarop dit het het leven van mensen beïnvloedt. De roman bestaat uit 1001 korte hoofdstukken die verspringen in tijd en ruimte. Niet toevallig 1001: dit verwijst naar Duizend-en-één-nacht en het motto: vertellen als overlevingsstrategie.

De auteur werkt met associaties, zo schrijft hij bijvoorbeeld over de ene dochter die graag vogels tekende en een hoofdstukje later beschrijft hij de route van trekvogels over de regio. Deze gefragmenteerde stijl weerspiegelt de vele facetten van het conflict en evoceert hoe het conflict het leven van de mensen verwoest: ze leven verder zonder een ​​duidelijke weg vooruit te zien, je weet nooit wat de volgende dag – het volgende hoofdstuk – gaat brengen.

De roman is gebaseerd op de vriendschap tussen de twee hoofdpersonen, Rami en Bassam, en beschrijft hun pogingen om vrede en verzoening in de regio te bevorderen. Zowel Rami als Bassam zijn zeer empathische mensen die de menselijkheid in hun vijanden kunnen zien, en deze empathie is wat hen drijft om samen te werken aan vrede.

Doorheen de roman onderzoekt McCann ook hoe verhalen kunnen worden gebruikt om empathie en begrip te creëren. Rami is een gids die verhalen gebruikt om mensen de geschiedenis en complexiteit van de regio te helpen begrijpen, terwijl Bassam een ​​schrijver is die verhalen gebruikt om de menselijke kosten van het conflict te onderzoeken.

McCann verweeft meerdere verhaallijnen met elkaar tot een complex en ontroerend portret van de regio en haar inwoners. De auteur onderzoekt de kracht van kunst om betekenis en verbinding te creëren in tijden van tragedie. Rami's dochter, Smadar, was een getalenteerde muzikante die graag doedelzak speelde, en Bassams dochter, Abir, was een kunstenares die graag vogels tekende. Beide vaders gebruiken de kunst van hun dochters om contact te maken met elkaar en met de wereld om hen heen. De roman suggereert dat kunst een krachtig instrument kan zijn voor genezing en verzoening.

McCanns onconventionele vertelstijl en zijn manier om complexe filosofische en politieke kwesties aan te pakken, maken dit tot een uitdagend en waardevol boek.