Bechamel Mucho
'Terwijl, ze was ooit slank geweest. Deze zonnekloppers zagen geen vetrollen, ze zagen verdriet. Vleesgeworden verdriet.'
Dimitri Verhulst is een schrijver die niet onmiddellijk warm onthaald werd door mij. Tot enkele jaren geleden, liep ik weg van de ruwheid en soms botte woorden. Nu ik me realiseer dat ik gewoon de confrontatie met de realiteit niet kon verdragen, negeer ik zijn sectie in de bibliotheek niet meer.
De cover paste esthetisch gezien perfect bij het vakantiehuisje in Puglia waar ik was toen ik Bechamel Mucho las; de inhoud contrasteerde fel omdat het verhaal zich afspeelt in een druk all-in hotel en ik op de achtergrond geen joelende kinderen of animatie hoorde, maar hier en daar slechts een enkele krekel.
Elk hoofdstuk volgt het verhaal van een andere vakantieganger, met één constante: Alex, de animator van het hotel in Spanje. Verschillende verhaallijnen en bewoordingen voelden best wel confronterend en het boek toont hoe ongelukkig mensen toch kunnen (of willen?) zijn. Het wordt gebracht met een bepaalde vorm van humor die de zelfrelativering aanwakkert.
Synopsis
De gasten van een Spaans clubhotel beleven een schijnbaar een zorgeloze zomer. Allen hebben echter een eigen verhaal, en allemaal willen ze één man: de animator van het hotel. Hij moet aan het eind van het seizoen beslissen wat hij gaat doen, of eigenlijk: wie hij wil zijn.
