Bedenktijd, of tijd van het vergeten?

Ik dacht dat Bedenktijd twijfel als hoofdthema zou hebben, maar na het lezen ervan, vind ik dat het vooral over woede gaat en over liefde, niet per se in die volgorde.

Meredith Greer beschrijft, fragmentarisch en vooral essayistisch over haar ervaring met een abortus - een woord dat zij zelf als reductionistisch ervaart - tijdens de coronapandemie. Haar boek, dat ik geen memoire of autobiografie durf noemen uit angst om een vrouwelijke schrijver alweer weg te zetten als iemand die autobiografieën of memoires schrijft, is een wonderlijke zoektocht naar wat het betekent om vrouw te zijn, om woedend te zijn en dat niet te mogen tonen, om te rouwen en dat ook niet te mogen tonen.

Een abortus, net zoals de Covid-pandemie, blijft liefst onzichtbaar, we zouden het willen vergeten dat het ooit bestaan heeft. Greer wil juist niet vergeten en verknoopt alle draadjes in haar boek op een intelligente manier zodat je pas aan het einde doorhebt dat het juist dáár over gaat: over het niet onzichtbaar willen zijn van een kind dat je niet ter wereld wil brengen, maar wel ongelooflijk liefhebt en over de woede die je mag voelen voor het gebrek aan ruimte om te rouwen en het gebrek aan begrip dat je daarover krijgt.

Een enorm leerrijk boek, dat stof tot nadenken geeft en je tegelijkertijd ook wel bij je strot durft te grijpen.