De ziel van Napels
Wat herinner ik me van De dag voordat het geluk kwam om dit schittterende coming-of-ageverhaal in het Napels van vlak na WO II te mogen lezen? Een bezoek aan de Krook waar voorbij de sprinters altijd de magie van nieuw fonkelt.
De tover zat in de cocktail van een poëtische titel, een (voor mij onbekende) Italiaanse auteur en een coverfoto met een (voor mij vertrouwd) Napolitaans straatbeeld. Even nippen en ... mmm, dit zou wel eens very pleasing kunnen worden voor de slow reader in mij.
Verrukkelijke literatuur, zo bleek, overlopend van levenswijsheid. Wat een schitterende taalvirtuoze chroniqueur van Napels heb ik met Erri De Luca ontdekt.
We liepen langs de zee, van de haven naar de wijk Mergellina. We zeiden bijna niets, de wind stal onze woorden.
'O vient', in dialect klonk de wind vlugger en brutaler. 'O vient', zei ik tijdens het wandelen opnieuw, zoals ik de dag ervoor had gedaan met Anna's naam. In de golf deinde een lichtgrijs Amerikaans vliegdekschip, als een lege weg die bij de voor- en achtersteven werd afgebroken. Het paste niet bij de rest van de golf en de schepen die voor anker lagen, het paste niet bij de bulten van de vulkaan en bij de kust die als de rug van een walvis uit de zee opdook. Het dek van het vliegdekschip was een verlaten weg, het tegenovergestelde van de stampvolle stad.
De vertaling door Annemant Thilon (die in een nawoord haar werk liefdevol toelicht) is een krachttoer.
