Het kwaad leeft onder ons. Vlakbij. We zien het niet.

Als een bekende Vlaamse opera- en musicalregisseur de eerste lockdown aangrijpt om te schrijven en te debuteren als misdaadauteur én het boek bovendien als ‘een ijzersterke thriller die leest als een soundtrack’ wordt omschreven, dan ben ik eerlijk gezegd wel heel nieuwsgierig. Hoewel geen grote liefhebber van het genre, moet ik hier toegeven: De echo van de schreeuw van Frank Van Laecke is een ijzersterke thriller, een pageturner die je bij de keel grijpt en niet meer loslaat.

In De echo van de schreeuw valt een man in Oostenrijk van een rots, terwijl in Brussel jongens verdwijnen. Twee schijnbaar los van elkaar staande zaken. Tot er nieuwe elementen opduiken, waardoor speurder Elias Hoffmann en zijn team de eerste linken leggen.

Van Laecke slaagt erin om al kunde als regisseur samen te brengen in een ingenieus literair debuut. Hij kiest voor een filmische aanpak, waardoor je als ­lezer alles ziet gebeuren en het verhaal aan snelheid en pit wint. De enscenering is perfect, de sfeerschepping is feilloos, de scènes zie je zo voor je. Verwijzingen naar films zoals Death in Venice en Dead Poets Society verzekeren die perfecte sfeerzetting. Van Laecke duikt ook in het privéleven van zijn personages. Zo voel je hoe er verdriet kleeft aan de hoofdfiguur, speurder Elias Hoffmann. Hij neemt met zijn intrigerende hoofdfiguur de tijd voor filosofische overpeinzingen, waardoor de lezer mee onder huid van de personages gaat en zelf begint na te denken over existentiële vragen. De auteur slaagt erin om zijn personages echt tot leven te wekken, ze een ziel te geven. En tegelijk beheerst hij de kunst om de spanning het hele boek door voortdurend op te bouwen, tot de finale climax volgt.

Het boek is geschreven in een apart ritme van 113 hoofdstukken en een epiloog. Soms met korte zinnen van enkele woorden, dan weer in lange volzinnen. Op sommige pagina's staan amper een paar zinnen, andere zijn volgeschreven.

Muziek is alom aanwezig, duidelijk vanuit Van Laeckes eigen muzikale achtergrond. De schrijver levert bij elke ­scène de juiste muziek op de achtergrond. Van klassieke muziek tot Oostenrijkse schlagers. Veel opera, met onder meer Lohengrin bij een adellijke dame in haar kasteel. Maar ook Santa Lucia in een Venetiaanse gondel, Amanda Lears Follow me in een homobar of Aufersteh’n uit het slotdeel van de Tweede van Mahler. Alsof de auteur de ideale soundtrack bij het boek aanreikt. Die nummers kleven telkens aan een personage of situatie. Je moet je bedwingen de muziek niet te gaan opzoeken om te luisteren tijdens het lezen.

Aufersteh’n, ja aufersteh’n, wirst du, mein Herz in einem Nu!
Was du geschlagen, zu Gott wird es dich tragen!

De echo van de schreeuw is absoluut een aanrader voor thrillerliefhebbers én voor liefhebbers van opera en klassieke muziek. Adembenemend spannend met een bloedstollende ontknoping die een thriller hoort te hebben. Een meesterlijk debuut, waar ik echt van genoten heb, in het bijzonder van de vele muzikale citaten.