Aangrijpend en dwingend meeslepend

De (naamloze) verteller ontmoet Jacques Austerlitz voor het eerst in het Centraal Station van Antwerpen. Doorheen het boek volgen nog een paar dergelijke 'toevallige' ontmoetingen, waarbij Austerlitz vertelt over zijn zoektocht naar zijn eigen geschiedenis: hij groeide op in een streng calvinistisch Welsh gezin in de jaren '40-'50, maar krijgt dan te horen dat hij daar eigenlijk pas als vijfjarige joodse jongen terechtgekomen is. Dat verklaart ten dele zijn gevoel van eenzaamheid en vervreemdheid, maar toch besluit hij pas na een hele tijd om uit te zoeken wat er met zijn geboorte-ouders tijdens de Holocaust gebeurd is.

Ik heb het boek nu tweemaal gelezen, telkens in een leesclub. De eerste keer (enkele jaren geleden) was iedereen er compleet weg van: erg meeslepend, en erg aangrijpend. Ook een aantrekkelijke mix van feit, fictie, en quasi-documentaire foto's. De tweede keer (enkele weken geleden) vond ik het zo mogelijk nog beter - vooral de beschrijving van het concentratiekamp Theresienstadt grijpt naar de keel - al vonden sommige lezers het wel vermoeiend omdat Sebald erg lange zinnen gebruikt, en omdat de tekst nauwelijks rustpunten biedt (geen onderverdeling in hoofdstukken of alinea's, maar wel foto's). Dat laatste dwingt je voortdurend verder te lezen: dit is geen boek om te lezen op het perron van de tram of de trein; hier moet je de tijd voor nemen, maar het is die tijd absoluut waard.